Στους αντίλαλους των επιθανάτιων ρόγχων…
Όσο δυναμώνουν οι φωνές των συνηγόρων της βαράθρωσης των παραδοσιακών αξιών στους γκρεμούς μίας υποτιθέμενης εξελίξεως της ανθρώπινης υποστάσεως, όσο οι επιστήμες και οι τέχνες απώλεσαν κάθε λυτρωτικό ή ανελικτικό ιδανικό χάριν των νέων συντεταγμένων του οικονομικού οφέλους και της δογματικής ορθότητας, όσο ο οπλισμός των πυλώνων των εθνικών οικοδομημάτων παγκοσμίως διαβρώνεται , όσο η τεχνολογία υποβοηθά την εξατομίκευση της εκάστοτε υπάρξεως από οποιοδήποτε σύνολο στο οποίο θα δημιουργούσε δεσμούς και όσο ο δυτικός άνθρωπος μανιωδώς αποστρέφεται το φυσικό ένστικτο - καθήκον επιβιώσεώς του, τόσο θα αναζητούμε εκείνες τις στιγμές όπου θα στεκόμαστε και πίσω από όλη αυτή την οχλοβοή, την προπαγάνδα, τις άναρθρες κραυγές και τις μυριάδες αναλύσεις, θα αφουγκραζόμαστε την ηχώ που αντανακλά στα τοιχία του θαλάμου όπου πνέει τα λοίσθια ο κόσμος τους ολάκερος. Εκείνες οι στιγμές είναι τόσο αναγκαίες όσο και πολύτιμες. Οφείλουμε πίσω από όσα λαμβάνουν χώρα να ακούσουμε τον πραγματικό ήχο που εκπέμπεται από όλο αυτό το οικοδόμημα της σύγχρονης πραγματικότητος. Αυτούς τους ελαφριούς κυματισμούς τους οποίους αγωνιούν υψώνοντας τις λυσσώδεις επικριτικές κραυγές και ετυμηγορίες τους να καλύψουν, μιας και θα αποτελούν μέγιστη ντροπή μπροστά στα κύκνεια άσματα που αφήσαν ως παρακαταθήκη οι φαινομενικώς ηττημένοι φορείς των βιοθεωριών του αίματος – ανθρώπου από εκείνους του χρυσού.
Αυτή η αναγκαιότητα πηγάζει από την αδυναμία ευρέσεως αυτή την εποχή ισχυρών συλλογικών δομών εμπνεύσεως , δημιουργίας ελευθέρων πεδίων – ζωτικών χώρων και εκσυγχρονισμού της εκάστοτε αγωνιστικότητος, μιας και η πανούργα δημοκρατία ως προμετωπίδα ολιγαρχικών συγκοινωνούντων δοχείων, κατάφερε να απορροφήσει και να απομυζήσει κάθε ουσιαστική βούληση συγκρούσεως πρωταρχικά στοιχείων υγιών επαναστατικών προθέσεων, εκμεταλλευόμενη τα εκάστοτε πάθη και αδυναμίες που με χειρουργική ακρίβεια μπορούν να εντοπίζουν οι μηχανισμοί διαιώνισής της. Κάθε στιγμή που θα βρεθούμε στα αδιέξοδα των λαβυρίνθων που εισερχόμαστε για να αγωνιστούμε, κάθε φορά που θα βρεθούμε με την πλάτη στον τοίχο είτε σε ψυχολογικό, είτε σε πνευματικό είτε σε σωματικό επίπεδο και κάθε φορά που θα είμαστε δέκτες της ολομέτωπης επίθεσης επαναπροσδιορισμού των αξιών μας, οφείλουμε να αναλογιστούμε το μεγαλείο έστω και αυτής της διαφοροποιήσεώς μας από αυτά που είναι απέναντί μας.
Απέναντί μας θα υποτιμήσουν τον θεσμό της οικογενείας οι θιασώτες μιας ατομικότητος η οποία αναζητά μια υποτιθέμενη πληρότητα στην κατανάλωση υλικών και μη προϊόντων της φάμπρικας κονσερβοποιημένων «ονειρεμένων ζωών». Θα αμφισβητήσουν την θρησκευτικότητα οι εν συνόλω μηδενιστές οι οποίοι έχουν θεοποιήσει τις ατομικές τους ηδονές και απολαύσεις. Θα καταδικάσουν την μητρότητα, την συντροφικότητα και την αφοσίωση ως σκλαβιά σε έναν κόσμο όπου η τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία είναι εκείνη της εμπορευματοποιήσεως της σάρκας. Θα πολεμήσουν με πείσμα την αγάπη προς την πατρίδα τους, αυτοί που τιμούν με ευλάβεια ηγέτες και νεκρούς όχι μόνο εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων σε κάθε γωνιά του πλανήτη, αλλά και σφαγέων του ίδιου τους του λαού. Θα μιλήσουν για ανθρωπισμό όσοι συγκαλύπτουν τα εκατοντάδες εγκλήματα πολέμου των εργοδοτών τους και εκείνοι που μετέτρεψαν τις μετακινήσεις πληθυσμών σε όργανο εξωτερικής πολιτικής και μέσο εσωτερικής αποδιοργάνωσης ομοιογενών κοινωνιών. Θα μας ζητήσουν να εκμοντερνιστούμε εμείς, αυτοί που κατάφεραν να διεισδύσει ο σκοταδισμός και η βαρβαρότητα σε κάθε πόλη του δυτικού κόσμου. Αυτά και πολλά άλλα θα μας ζητήσουν όλοι αυτοί, που πίσω από τις λέξεις τους , όμως, ακούγονται οι ήχοι του τέλους τους ενώ ακόμη και η οσμή αρχίζει να εξαπλώνεται από την επιταχυνόμενη αποσύνθεση.
Αναλογιζόμενοι τον κόσμο τους αυτό εν συγκρίσει με τα ζωογόνα πρότυπα όσων με τόση χάρη υποτίμησαν όχι μόνο τον άρτο και τα θεάματα στους διαδρόμους του νεκροτομείου του δυτικού πολιτισμού, αλλά και τον ίδιο τον θάνατο χάριν της κοινότητός τους, της οικογενείας τους, της πατρίδος τους, των ηθών και εθίμων τους, της ελευθερίας τους, δεν μας μένει άλλος δρόμος παρά της συνέχισης της αναβάσεώς μας στα όρη της ατομικής μας ευθύνης απέναντι σε μια κληρονομιά της οποίας θελήσαμε να γίνουμε αποδέκτες και όχι αρνητές. Σε αυτή την ανάβαση πολλές πυξίδες διαλύθηκαν , πολλοί χάρτες καταστράφηκαν ,πολλά σύνολα διασκορπίστηκαν. Μα είναι σίγουρο, πως όσοι παραμείνουν αναβάτες , θα βρεθούν ξανά , στα μονοπάτια που αντιλαλούν τα άσματα Εκείνων που τον θάνατό τους μετέτρεψαν σε Ζωή για γενιές επί γενεών.
