Περί των πρώτων εκείνων ακτινών
Στην ζέση των πρώτων ηλιαχτίδων, η πίστη μας αναγεννάει κάθε χρόνο την πυγμή και εκείνη με την σειρά της σφυρηλατεί υπό το φως της αυγής την θέλησή μας για όλα όσα αρχίζουν να διακρίνονται από το βαθύ σκοτάδι ενός κύκλου. Σκοτάδι, το οποίο ακόμη και αν διαλύεται στον ορίζοντα, ομολογουμένως σίγουρα παραμένει βαθύ στην ψυχή ενός Έθνους, το οποίο χαρακτηρίζεται από πληθώρα «ειδικών», «καθοδηγητών», «σοφών», «διαβασμένων», αλλά λιγοστεύουν με ταχύτατους ρυθμούς οι φορείς των αξιών και των ιδανικών που το συνθέτουν. Και όπως δεν χρειάζονται οδηγίες μήτε αναλύσεις επί αναλύσεων για να ξεχωρίσει κάποιος το σκότος από το φως, παρομοίως δεν χρειάζεται και κάποια τρομερή οξυδέρκεια για να παρατηρήσει κάποιος την κρίση αυτή αξιών που χαρακτηρίζει τον τόπο αυτό. Κάθε τι ιερό τιμολογήθηκε, απονεκρώθηκε και έχει κονσερβοποιηθεί προς κατανάλωση. Είτε αφορά την επίσημη κρατική εταιρεία παροχής «πνευματικών υπηρεσιών», είτε πληθώρα άλλων μορφωμάτων• κάθε τι θεωρητικά «ανιδιοτελές», στο βάθος του κρύβει συμφέρον. Η κατακρήμνιση αυτή από την ιερότητα και το βίωμα αυτής στην συμφεροντολογία, στην αγοραπωλησία συμβόλων και διασπορά κούφιων θεωριών, οδηγεί με άμεσο ή έμμεσο τρόπο στην ανεξέλεγκτη απογύμνωση του βίου απο το δέος των ιδανικών που κάποτε τον περιέκλειε. Κατόπιν, τα εναποθέτει σκόρπια ως λέξεις, εκφράσεις, εικόνες, θέσεις που περισσότερο συνδέονται με τον ατομισμό μίας μονάδας παρά με την ευθύνη της συνέχειας ενός αέναου συνόλου το οποίο ρέει στον χρόνο και εμείς αποτελούμε ακούσια άβουλα συστατικά στοιχεία, μα αν το επιλέξουμε ενεργά κύτταρα της ροής του στο μέλλον. Η θλιβερή αυτή για εμάς πραγματικότητα, αποτελεί και την λαμπρότερη νίκη των πολέμιων της μεγάλης Ιδέας του περασμένου αιώνα. Μιας Ιδέας με βαθιές ρίζες στον πυρήνα του πολιτισμού, την ηλιόφωτη και πυρφόρα Ελληνικότητα, με κορμό ένα έτερο έθνος της μεγάλης οικογένειας του λευκού ανθρώπου και με κλαδιά τα οποία κατέκλυζαν έναν Νέο Άνθρωπο. Βαφτισμένο στα σπλάχνα της Ευρώπης, μάρτυρα στα πέρατα του κόσμου. Η λαμπρότερη, λοιπόν, νίκη, των δημιουργών του Homo Consumericus, δεν είναι οι στρατιωτικές νίκες, οι αστυνομικές επιχειρήσεις, οι φυλακές, η κρατική καταστολή ή οι απαγορεύσεις. Διότι όλα αυτά αποτελούν στάδια τα οποία εμφανίζονται αφότου έχει διαμορφωθεί κάποιο πεδίο μαχών. Στόχος είναι, τα προγενέστερα στάδια, εκεί όπου ζυμώνεται το παιδί, εκεί που μέσα στην ψυχή μορφοποιούνται ένστικτα, προδιαθέσεις, αρχέτυπα που δίνουν ορμή στην σκέψη και τροφοδοτούν τα οράματα κάθε ανθρώπου. Εκεί που κάθε άνδρας ή γυναίκα αναζητά τον εαυτό του στον κόσμο αυτό, έχει ανάγκη από το να αισθανθεί το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Εκεί όπου κάθε βίωμα αποτελεί την καύσιμη ύλη για την πυρά της ζωής. Εάν στο πρώιμο αυτό στάδιο «μολυνθεί» ο νεαρός ψυχισμός με χτυπήματα αφανισμού, ενοχοποιήσεως, αντιστροφής αξιών, τότε η συνέχεια κυλάει στις ράγες μίας καθ’ όλα προσδιορισμένης αντιδραστικότητας την οποία ενδεχομένως οι εχθροί μας και να χρειάζονται σε ποικίλες κοινωνικοπολιτικές τους διεργασίες. Σε αυτήν ακριβώς την αυγή, της σφοδρής αλλοτριώσεως και αντιστροφής κάθε τι Ελληνικού, κάθε τι Ευρωπαϊκού και εν γένει κάθε τι αληθούς, ορθώνουμε ξανά και ξανά το ανάστημά μας, ως μέρος μιας αιώνιας ροής, στρατιώτες ενός καθήκοντος που λίγοι μπορούν να διακρίνουν, αναρριχητές μίας πορείας που ακόμη λιγότεροι μπορούν ευκρινώς να ερμηνεύσουν. Ο Αγώνας μας, αυτή η ενδελεχής σύγκρουση με ολόκληρο τον «μοντέρνο κόσμο», ουδόλως αγωνιά για την εξασφάλιση μικρού ή μεγαλύτερου μέρους πολιτικής ή κοινωνικής «πίτας»• διότι δεν μπορούμε να αναλογιστούμε την Πατρίδα και την Φυλή μας ως τέτοια. Ουδόλως θα πτοηθεί από τις επιλογές του «πλειοψηφικού» συνόλου κάποιας γεωγραφικής περιοχής• διότι οι ιδιοσυχνότητες της μάζας όταν έχουν υπαχθεί στα κατώτερα ζωώδη ένστικτα είναι πλέον κοινές. Επ’ ουδενί δεν οριοθετείται, μιας και αποτελεί την βιοθεωρία όσων επιλέγουν να «πολεμήσουν», άρα και να ζήσουν. Οφείλουμε πρωτίστως να διατηρήσουμε λαμπερή την ιερή φλόγα του Αγώνα και εν συνεχεία να πυροδοτήσουμε με αυτήν κάθε πτυχή του βίου μας μετουσιώνοντας την ατομική πορεία σε ζωντανό κύτταρο της ράτσας και του Έθνους. Αυτό είναι ο αληθινός Αγώνας• η πραγμάτωση της Ιδέας από αγωνιστές της ζωής, και ουχί η διαπόμπευση της Ιδέας για την εξασφάλιση κοινωνικής και πολιτικής παρουσίας. Και αν καταφέρουμε να δώσουμε αυτό τον Αγώνα με επιμονή και θάρρος, αγνοώντας τους θορύβους και την δυσοσμία ενός όχλου που αρέσκεται να βουτά συνεχώς στον βούρκο της υποκρισίας του, τότε μονάχα θα μπορούμε να εκτροχιάσουμε την Αντίσταση και να χαράξουμε τα ολοδικά μας πεδία μαχών, τα καταφύγια μα και τα ορμητήρια όσων Ζωντανών. Γιατί η ιστορία δεικνύει πως οι Ζωντανοί, έχουν το σθένος να συνθλίψουν το σάπιο, να κατακτήσουν ότι χρειαστούν και να δημιουργήσουν αυτό που η ίδια τους η ύπαρξη θα επιτάξει.
