Ο Πόλεμος των Χωρικών – Μέρος ΙΙΙ
Εντάσσουμε τον Πόλεμο των Χωρικών σε ένα ευρύτερο πλαίσιο συγκροτήσεως του Γερμανικού εθνικισμού, γεγονός το οποίο μας αφορά ως Έλληνες όχι μόνον για λόγους ιστορικούς, αλλά κυρίως διότι οι μηχανισμοί γεννήσεως, συγκροτήσεως, ισχυροποιήσεως, εξαπλώσεως ακόμη δε και παρακμής ενός Έθνους είναι κατά βάση κοινοί. Στο προηγούμενο μέρος, αναφερθήκαμε στην θρησκεία και πως η βούληση μίας Λαϊκής Κοινότητος για αυτοκέφαλη ύπαρξη εκφράστηκε μέσω αυτής. Στην παρούσα αναφορά μας, θα εστιάσουμε στην Εξέγερση των Ιπποτών του 1522. Μία εξέγερση προοίμιο μίας από τις μεγαλύτερες και μαζικότερες εξεγέρσεις της ευρωπαϊκής ιστορίας εκείνης του 1525. Επίσης, στην εξέγερση των Ιπποτών ενυπάρχουν επίσης τα σπέρματα συγκροτήσεως ενιαίου εθνικού κράτους.
Ευρύτερα προς το τέλος της μεσαιωνικής περιόδου και ειδικά στις αρχές του 16ου αιώνα είχαν αρχίσει να γίνονται πλέον εμφανή τα πρώτα σημάδια παρακμής των Ιπποτών, λόγω των οικονομικών και κοινωνικών ανακατατάξεων οι οποίες λάμβαναν χώρα στην Ευρώπη. Σε οικονομικό επίπεδο, το εμπόριο και οι βιοτεχνίες είχαν εισέλθει σε μεγάλο βαθμό στην διαμόρφωση των εκάστοτε οικονομικών μηχανισμών αστικών σχηματισμών –πόλεων ισχυροποιώντας τες αρκετά ώστε να μην αποτελούν για αυτές απειλή οι στρατιωτικοί σχηματισμοί των ιπποτών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούσε η χανσεατική ένωση, μία ένωση γερμανικών πόλεων στην Βόρειο Γερμανία και την Βαλτική, η οποία διασφάλιζε τα εμπορικά και γενικότερα οικονομικά της συμφέροντα ακόμη και μέσω της πολιτικής επιρροής . Τα πρώτα αυτά στίγματα του καπιταλισμού, σε συνδυασμό με την έλλειψη ενός κεντρικού ισχυρού κράτους, οδηγούσαν σε ποικίλες ζυμώσεις και συγκρούσεις. Για παράδειγμα στις 17 Νοεμβρίου του 1522, στην ημέρα του Ράιχ, όπου συμμετείχαν αντιπρόσωποι από 26 αυτοκρατορικές πόλεις, 38 ιεράρχες, 18 πρίγκιπες και 29 βαρόνοι και κόμητες ώστε να επιτευχθεί μία διαρκής ειρήνη μεταξύ όλων των μερών, αλλά και να αντιμετωπισθεί η επέλαση των Τούρκων στην Ευρώπη, η μόνη συμφωνία η οποία επετεύχθη ήταν αυτή για την απαγόρευση των μέσω μισθοφόρων μικροσυγκρούσεων και πολέμων τους οποίος καθείς κάτοχος πλούτου μπορούσε να χρηματοδοτήσει. Την κύρια δηλαδή πηγή εσόδων για τους στρατούς των ιπποτών. Αξίζει επιπροσθέτως να σημειωθεί πως σε αυτή την σύνοδο επίσης καυτηριάστηκε το ζήτημα του Εβραϊκού παράγοντα στην οικονομία. Εν συνόλω, αυτή η «Πράξη Διαμαρτυρίας», όπως έμεινε στην ιστορία, αποτέλεσε το εφαλτήριο για την ύστατη αντίδραση των τελευταίων ιπποτών. Επιπρόσθετα σε όλα αυτά, σε στρατιωτικό επίπεδο, η εμφάνιση των νέων μισθοφορικών συνόλων, των Landsknechts, επίσης συνέδραμε στην μείωση της αξίας των ιπποτών, καθώς και στην μείωση των ατομικών ικανοτήτων μιας και η αποτελεσματικότητα πλέον δεν βασίζεται βάσει των αριστοκρατικών αρχών στην αξία του ενός, τον οποίο ακολουθούν οι υποδεέστεροί του, αλλά στην αποτελεσματικότητα του συνόλου και της νέας στρατιωτικής τεχνολογίας η οποία είχε αρχίσει να ανθίζει. Σε αυτό , λοιπόν, το σημείο, εισάγουμε και εκείνα τα βαθειά στοιχεία τα οποία κλονίζονται εκείνη την περίοδο, και δεν αφορούν την ιστορικότητα του υλισμού, αλλά τις βαθύτερες διεργασίες και πορεία της Αρίας βιοθεωρίας, η οποία θελημένα και μη εκφράζεται από τους συνειδητούς και μη φορείς της. Η άνοδος αυτή των πρώτων πυλώνων του καπιταλισμού, σε ένα μη ισχυρό περιβάλλον να το ελέγχει, αλυσιδωτά κονιορτοποιεί ισχυρές αξίες της αληθούς αριστοκρατίας, της οποίας τα εραλδικά εμβλήματα, δεν κερδήθηκαν σε δημοπρασίες, αλλά στα πεδία των μαχών μέσα από υπερβάσεις και συνεχή κρίση των ικανοτήτων εκάστου φορέα αυτών. Μία ακόμη πτυχή ρήξεως με την παλαιά αληθή αριστοκρατία, αλλά και με την παλαιά παράδοση ήταν η επιβολή του Ρωμαϊκού Δίκαιου στη θέση αυτού των παραδοσιακών γερμανικών κοινοτήτων. Η αλλαγή αυτή, η οποία επίσης στον γερμανικό ψυχισμό αποτελούσε μία ξένη διείσδυση ωφέλησε τους πρίγκιπες και τους ευγενείς των αυτοκρατορικών πόλεων και απομόνωσε πολιτικά τους ιππότες. Παρατηρούμε, λοιπόν, ότι πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, αλλά και αξιακά εκείνη την περίοδο κλυδωνίζεται ο θεσμός των ιπποτών, ο οποίος εν ολίγοις, στην μορφή που είχε πνέει τα λοίσθια.
Η αντίδραση σε όλες αυτές τις εξελίξεις προήλθε από τον Ιππότη Franz von Sickingen ο οποίος μαζί με τον Ulrich von Hutten συνέταξαν μία σειρά θέσεων για την συνένωση όλων των γερμανικών περιοχών σε ένα ισχυρό συγκροτημένο εθνικό κράτος υπό την ηγεσία ενός εκλεγμένου μονάρχη. Με την υποστήριξη του Hutten το κάστρο του Sickingen στο Ebernburg έγινε κέντρο αναγεννησιακής σκέψης , αλλά και υποστηρίξεως του Μαρτίνου Λούθηρου. Τα κάστρα του Sickingen ήταν σημεία συναντήσεως ποιητών, λογοτεχνών, καλλιτεχνών, αστρολόγων, αλχημιστών, θεολόγων και κάθε λογής επιστημόνων. Άλλωστε και ο Ulrich von Hutten υπήρξε ένας νέος ιππότης με μεγάλη μόρφωση και καλλιέργεια. Τον Αύγουστο του 1522 πάρθηκε η απόφαση των ιπποτών, με αρχηγό τους τον Franz von Sickingen για ένοπλες συρράξεις, ούτως ώστε να επιτευχθούν οι στόχοι που είχαν θέσει. Αφορμή για την πρώτη σύρραξη βρέθηκε στην μη αποπληρωμή λύτρων του αρχιεπισκόπου της Τριρ – Trier , Richard Greiffenklau προς τον ιππότη Gerhard Börner. Στις 17 Αυγούστου, λοιπόν, επιλέχθηκε ο Franz von Sickingen αρχηγός και στις 23 του ίδιου μηνός ήταν επικεφαλής 5,000 πεζών στρατιωτών και 1,500 ιπποτών. Υποστηρικτής των ιπποτών υπήρξε και ο αρχιεπίσκοπος του Μάιντς- Mainz, Albrecht, ενώ πολύ σύντομα ο αριθμός των πεζών ανήλθε σε 10.000 και των ιπποτών σε 5.000. Ο στρατός του Sickingen έφτασε στην Τριρ στις 8 Σεπτεμβρίου. Οι προμήθειες, όμως, και οι δυνάμεις που ανέμενε από τους συμμάχους του, δεν έφθασαν ποτέ με αποτέλεσμα μετά από την σθεναρή αντίσταση της πόλης στις 5 προσπάθειες εισβολής του, να καταφύγει στο κάστρο του στο Ebenburg. Μεγάλης κλίμακας επιθέσεις και καταστροφές ακολούθησαν σε καθολικά μοναστήρια και εκκλησίες ενώ φημολογείται πως υπήρξαν επιθέσεις και σε χωρικούς, κάτι το οποίο ερχόταν σε αντιπαράθεση με την ευρύτερη στάση των ιπποτών. Ο Sickingen έχοντας απέναντί του πλέον ολόκληρη την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, κατέφυγε στο κάστρο του στο Landstuhl, το ισχυρότερο οχυρό του. Εκεί δέχθηκε την επίθεση των συμμάχων Φιλίππου του 1ου του Έσσε, δούκα Λουδοβίκου του Παλατινάτου του Ρήνου και του Ριχάρδου της Τριρ. Η πολιορκία κράτησε τέσσερις μήνες και στις 7 Μαΐου του 1522 ο Sickingen παραδίδεται πεθαίνοντας ταυτόχρονα από τα τραύματά του. Μαζί με αυτόν, πεθαίνει και η Ιπποσύνη, καθώς και ο Hutten απεβίωσε λίγο καιρό αργότερα από σύφιλη.
Μαζί με το τέλος της εξέγερσης, κλείνει και ο ιπποτικός κύκλος, υπό την συγκεκριμένη μορφή στην Ευρωπαϊκή ιστορία. Κάποιοι εξ αυτών, θα συνεχίσουν να βρίσκονται στο προσκήνιο, συμμετέχοντας στον ερχόμενο Πόλεμο των Χωρικών. Για τους συγκεκριμένους ιππότες θα γίνει ειδική μνεία σε επόμενο κείμενό μας, καθώς επίσης και για την αναβίωση του πνεύματός τους από τους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές μερικούς αιώνες αργότερα.
Εν ολίγοις, η Εξέγερση των Ιπποτών, πέραν της υλιστικής της χροιάς, χαρακτηρίζεται από την ίδια ανάγκη η οποία εκφράστηκε και στον τομέα της θρησκείας από τους ιερωμένους, αλλά και από αυτή που θα εκφραστεί από τους απλούς χωρικούς. Διακρίνουμε λοιπόν, τόσο στον κλήρο, όσο και στους ιππότες και τους χωρικούς, την βούληση δημιουργίας ενιαίας εθνικής οντότητας. Δίχως να ταυτίζονται τα συμφέροντα των διαφόρων μελών, παρατηρούμε πως ταυτίζεται, όμως, η έκφραση και η φλόγα που καίει για την εθνοφυλετική συνειδητοποίηση όσων δεν έχουν αλλοτριωθεί πλήρως από τον Χρυσό και επιτρέπουν ακόμη στο Αίμα να ψιθυρίζει τον ρου της ιστορίας…
