Mircea Eliade - Ελευθερία
«Iconar», 5 Μαρτίου 1937
Υπάρχει μία πλευρά του Λεγεωναρικού Κινήματος η οποία δεν έχει εξερευνηθεί επαρκώς: η ελευθερία του ατόμου. Όντας πρωταρχικώς ένα πνευματικό κίνημα, ενδιαφερόμενο για την δημιουργία ενός Νέου Ανθρώπου και την σωτηρία του λαού μας, η Λεγεώνα δεν μπορεί να αναπτυχθεί και δεν θα μπορούσε να ωριμάσει χωρίς να εκτιμήσει την ελευθερία του ατόμου. Την ελευθερία για την οποία τόσα πολλά βιβλία έχουν γραφτεί, με τα οποία γέμισαν τόσες πολλές βιβλιοθήκες, για την υπεράσπιση της οποίας έγιναν πολλές δημοκρατικές ομιλίες, χωρίς ποτέ να βιωθεί αληθώς και να εκτιμηθεί.
Οι άνθρωποι οι οποίοι ομιλούν περί ελευθερίας και δηλώνουν εαυτούς πρόθυμους να πεθάνουν για αυτήν, είναι εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν σε υλιστικά δόγματα, σε μοιρολατρίες: κοινωνικές τάξεις, ταξικός πόλεμος, η πρωτοκαθεδρία της οικονομίας κ.τ.λ. Είναι τουλάχιστον παράξενο το να ακούς ένα πρόσωπο το οποίο δεν πιστεύει στον Θεό, να υπερασπίζεται την «ελευθερία», το οποίο δεν πιστεύει στην πρωτοκαθεδρία του πνεύματος ή στην μετά θάνατον ζωή. Τέτοια πρόσωπα, όταν ομιλούν καλοπροαίρετα, αναμειγνύουν την «ελευθερία» με την ελευθεριακότητα και την αναρχία. Λόγος περί ελευθερίας μπορεί να γίνει μόνο στην πνευματική ζωή. Εκείνοι οι οποίοι αρνούνται στο πνεύμα την πρωτοκαθεδρία του, εκπίπτουν αυτομάτως στον μηχανικό ντετερμινισμό (Μαρξισμό) και στην ανευθυνότητα.
Οι άνθρωποι συνδέονται μεταξύ τους συμφώνως είτε προς τον ηδονισμό, ή ένα κοινό οικονομικό πεπρωμένο. Είμαι σύντροφος του Χ, διότι συμβαίνει να είναι συγγενής μου, ή συνάδελφος στην δουλειά και κατ΄ αυτό μισθολογικοί σύντροφοι. Οι διασυνδέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους είναι σχεδόν πάντα ακούσιες, είναι φυσικώς δοσμένες. Δεν μπορώ να τροποποιήσω το οικογενειακό μου πεπρωμένο. Και όσον αφορά το οικονομικό πεπρωμένο, ανεξαρτήτως από το πόσο πολύ θα προσπαθήσω, το περισσότερο που θα μπορέσω, θα είναι να αλλάξω τους μισθολογικούς συντρόφους μου. Πάντοτε όμως θα βρίσκω απρόθυμα τον εαυτό μου, αλληλέγγυο με συγκεκριμένους ανθρώπους τους οποίους δεν γνωρίζω, προς τους οποίους συνδέομαι εξαιτίας του ότι είμαι φτωχός ή πλούσιος.
Υπάρχουν, εντούτοις, πνευματικά κινήματα στα οποία οι άνθρωποι συνδέονται από την ελευθερία. Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να ενταχθούν σε αυτήν την πνευματική οικογένεια. Κανένας εξωτερικός ντετερμινισμός δεν τους αναγκάζει να γίνουν αδερφοί. Πίσω στις μέρες που εξαπλωνόταν και προσελύτιζε, ο Χριστιανισμός ήταν ένα πνευματικό κίνημα, στο οποίο οι άνθρωποι εντάσσονταν εξαιτίας της κοινής επιθυμίας να πνευματικοποιήσουν τις ζωές τους και να υπερβούν τον θάνατο. Κανένας δεν ανάγκασε έναν παγανιστή να γίνει Χριστιανός. Αντιθέτως, το κράτος από την μία και τα ένστικτα συντήρησής του από την άλλη, ύψωναν νευρικώς εμπόδια στον Χριστιανικό προσηλυτισμό. Αλλά ακόμη και αντιμέτωπη με εμπόδια όπως αυτά, η δίψα του να είσαι ελεύθερος, του να σφυρηλατήσεις το δικό σου πεπρωμένο, του να νικήσεις τους βιολογικούς και οικονομικούς ντετερμινισμούς ήταν πολύ ισχυρή. Οι άνθρωποι ενετάσσοντο στον Χριστιανισμό, γνωρίζοντας πως θα γίνονταν φτωχοί σε μία νύχτα , ότι θα έπρεπε να αφήσουν πίσω τις ακόμη παγανιστικές οικογένειες τους, ότι θα μπορούσαν να φυλακισθούν ισοβίως, ή ακόμη να αντιμετωπίσουν τον σκληρότερο θάνατο, αυτόν του μάρτυρος.
Όντας ένα βαθέως Χριστιανικό κίνημα, τεκμηριώνοντας πάνω από όλα την διδασκαλία του επί του πνευματικού επιπέδου, ο λεγεωναρισμός ενθαρρύνει και οικοδομείται πάνω στην ελευθερία. Υποστηρίζεις τον λεγεωναρισμό επειδή είσαι ελεύθερος, επειδή αποφάσισες να ξεπεράσεις τους σιδερένιους κύκλους του βιολογικού ντετερμινισμού (φόβος του θανάτου, μαρτύριο κ.τ.λ.) και του οικονομικού ντετερμινισμού (φόβος του να γίνεις άστεγος). Η πρώτη χειρονομία την οποία θα επιδείξει ο λεγεωνάριος, γεννιέται εκ της απολύτου ελευθερίας: τολμά να ελευθερώσει τον εαυτό του από την πνευματική, βιολογική και οικονομική υποδούλωση. Κανένας εξωτερικός ντετερμινισμός δεν μπορεί να τον επηρεάσει. Η στιγμή κατά την οποία αποφασίζει να είναι ελεύθερος, είναι η στιγμή κατά την οποία όλοι οι φόβοι και τα συμπλέγματα κατωτερότητος εξαφανίζονται αμέσως. Αυτός που εισέρχεται στην Λεγεώνα, ενδύεται για πάντα το χιτώνιο του θανάτου. Αυτό σημαίνει πως ο λεγεωνάριος αισθάνεται τόσο ελεύθερος, πού ούτε ο ίδιος ο θάνατος δεν τον φοβίζει πλέον. Αν ο Λεγεωνάριος θρέφει το πνεύμα της θυσίας με τόσο πάθος και έχει αποδειχθεί ικανός να κάνει θυσίες – κορυφούμενες στον θάνατο του Μότα και του Μαρίν*- αυτές μαρτυρούν την απεριόριστη ελευθερία που έχει κερδίσει ένας λεγεωνάριος. «Αυτός που γνωρίζει πώς να πεθάνει, δεν θα είναι ποτέ σκλάβος». Και αυτό δεν αφορά μόνο εθνική ή πολιτική υποδούλωση, αλλά πρωτίστως πνευματική υποδούλωση. Αν είσαι έτοιμος να πεθάνεις κανένας φόβος, αδυναμία, ντροπαλότητα δεν μπορεί να σε σκλαβώσει. Το να κάνεις ειρήνη με τον θάνατο, είναι η πιο απόλυτη ελευθερία που μπορεί να αποκτήσει ο άνθρωπος σε αυτήν την Γη.
Μετάφραση-Απόδοση: Υπερβορεία
* Ο Ίον Μότα και ο Βασίλε Μαρίν ήταν υψηλόβαθμα στελέχη της ρουμανικής Σιδηράς Φρουράς, τα οποία σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου. Ο Μότα είχε προτείνει την δημιουργία εθελοντικού σώματος το οποίο θα μετέβαινε στην Ισπανία, όπου αρχικά θα παρέδιδε ως δώρο ένα ξίφος τύπου Τολέδο στον στρατηγό Μοσκάρδο, και το οποίο στην συνέχεια θα ελάμβανε μέρος στις εχθροπραξίες στο πλευρό των Εθνικιστών. Και οι δύο έχασαν την ζωή τους την ίδια μέρα ενώ πολεμούσαν στο μέτωπο της Μαδρίτης. Το τραίνο με τις σωρούς τους έφθασε στην Γερμανία, όπου το υποδέχθηκαν αγήματα των SS και των SA, αντιπρόσωποι του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, της Φασιστικής Ιταλίας και της ισπανικής Φάλαγγας. Οι κηδείες τους στο Βουκουρέστι συνοδεύτηκαν από μεγάλες εκδηλώσεις και παρελάσεις, τις οποίες παρακολούθησαν πλήθος κόσμου και αντιπρόσωποι της Γερμανίας, της Ιταλίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και της Ιαπωνίας.
