Savitri Devi: Στα σύνορα

Κυριακή, 21η Αυγούστου 1949, περίπου στη 1 το μεσημέρι…

Εκ των Γερμανικών συνόρων, το τραίνο άρχισε σιγά σιγά να κινείται. Τα πράγματά μου δεν είχαν περάσει από έλεγχο· είχα μαζί μου ασφαλείς όλους μου τους θησαυρούς: τα χρυσά ινδικά σκουλαρίκια μου σε σχήμα σβάστικας, τα οποία φορούσα και την πρώτη μέρα που ήρθα στην Γερμανία· ένα υπέροχο αντίγραφο του Mein Kampf το οποίο μου χάρισαν οι συναγωνιστές μου από το Koblenz ως αποχαιρετιστήριο δώρο· το χειρόγραφο του Gold in Furnace, τον προσωπικό μου φόρο αγάπης και θαυμασμού στην μαρτυρική χώρα του Χίτλερ.

Αναλογίστηκα πως ένα θαύμα τελικώς μου επέτρεψε να κρατήσω τούτους τους θησαυρούς, και από τα βάθη της καρδιάς μου ευχαρίστησα τις αόρατες δυνάμεις. Έπειτα, συνειδητοποίησα ότι το τραίνο κινούνταν κανονικά· ότι, κυριολεκτικώς, διέσχιζα τα σύνορα, και δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου. «Ιερή Γερμανία», σκέφτηκα, «οι πολέμιοί σου μπορεί να με ανάγκασαν να εγκαταλείψω τα εδάφη σου, αλλά κανείς δεν μπορεί να με εμποδίσει να σε αγαπώ· τίποτε δεν δύναται να χαλαρώσει τα δεσμά που μ’ έχουν δέσει μαζί σου, για πάντα! Γη των μαρτύρων συναγωνιστών μου· γη της επιζώσης ελίτ που στέκεται και περιμένει, σταθερή και πιστή μέσα στην καταιγίδα· γη του Αρχηγού μου, κανένας ξένος δεν σ’ αγάπησε όσο εγώ. Η καρδιά μου παραμένει κοντά σου. Ό,τι και να γίνει, μια μέρα, θα περάσω τα σύνορα ξανά, και θα επιστρέψω σε σένα!» […]

Θυμήθηκα μια φράση από το χειρόγραφό μου – μια φράση την όποια πράγματι είχα διατυπώσει πολλές φορές, καθώς εξέφραζε και δικαιολογούσε όλην μου την στάση προς τον λαό του Αρχηγού μου: «Ο Αδόλφος Χίτλερ κατέστησε την Γερμανία ιερή για κάθε άξιο Άριο του κόσμου». Και τα λόγια με τα οποία είχα χαρακτηρίσει, στην εισαγωγή του βιβλίου μου, την διωκόμενη ελίτ της Γερμανίας που στα μάτια μου αποτελεί τους φρουρούς της φυλετικής ελίτ της ανθρωπότητος, ήρθαν και αυτά στο μυαλό μου: «Αυτοί οι άνδρες από χρυσό και ατσάλι, που η ήττα δεν τους αποθαρρύνει, που ο τρόμος και τα βάσανα δεν τους δαμάζουν, που τα χρήματα δεν μπορούν να τους εξαγοράσουν… οι συναγωνιστές μου, οι ανώτεροί μου… οι μόνοι ανάμεσα στους συγχρόνους μου για τους οποίους ευχαρίστως θα πέθαινα». […]

Το τραίνο με έπαιρνε όλο και πιο μακρυά από τα συμβατικά σύνορα της Γερμανίας. Αλλά το Μεγάλο Ράιχ των ονείρων μου δεν είχε σύνορα. Οπουδήποτε κι αν υπήρχαν άνθρωποι συνειδητοποιημένοι περί του καθαρού Άριου αίματός τους, και ευφυείς αρκετά για να κατανοήσουν και να αποδεχθούν την αέναη Ιδέα του Αρχηγού μου, και την εκ των θείων ανατεθειμένη αποστολή της Γερμανίας, εκεί υπήρχε και το ζων Μεγάλο Ράιχ. Κανένα σύνορο – και καμία διαταγή προς απέλαση, δοθείσα εκ των σημερινών πολεμίων της Γερμανίας – δεν δύναται να με εμποδίσει να παραμείνω μέλος τούτης της μοναδικής αληθινής Αρίας αδελφότητος.

Defiance

Μεταφρραση-απόδοση: Υπερβορεία