Ρενέ Γκενόν: Η Δημοκρατία, η Ιεραρχία και οι Άριστοι
Τα παρακάτω αποσπάσματα προέρχονται από το 6ο κεφάλαιο του βιβλίου του Ρενέ Γκενόν «Η Κρίση του Σύγχρονου Κόσμου» (La Crise du Monde Moderne, 1927), το οποίο φέρει τον τίτλο «Το Κοινωνικό Χάος».
[...] Πράγματι, αν αυτή η αναπροσαρμογή ήταν να διεξαχθεί τοιουτοτρόπως, ας υποθέσουμε αντιστρόφως, ξεκινώντας από τις συνέπειες αντί από τις αρχές, θα ήταν προορισμένη να υπολείπεται κάθε πραγματικού θεμελίου και θα ήταν καθ’ ολοκληρίαν απατηλή. Τίποτε σταθερό δεν θα μπορούσε να προέλθει ποτέ εξ αυτής και όλη η δουλειά θα έπρεπε να ξεκινά συνεχώς εκ νέου, διότι θα είχε παραβλεφθεί η αναγκαιότητα πρώτα από όλα της επιτεύξεως συμφωνίας επί των ουσιωδών αληθειών. Είναι εξαιτίας αυτού του λόγου, που το βρίσκουμε αδύνατο να εξετάσουμε τις πολιτικές πιθανότητες, ακόμη και υπό την ευρύτερη έννοια του όρου, ως κάτι περισσότερο από απλά σημάδια της νοοτροπίας μίας περιόδου. […] Όπως έχουμε ήδη υποδείξει, υπό την παρούσα κατάσταση στην Δύση κανείς δεν καταλαμβάνει πλέον, την θέση που θα έπρεπε να καταλαμβάνει κανονικώς λόγω της ίδιας του της φύσεως […] κάθε πρόσωπο βρίσκεται υποχρεωμένο να κάνει οποιοδήποτε είδος εργασίας μπορεί να βρει, πολύ συχνά αυτό για το οποίο είναι το λιγότερο προικισμένο. […] αυτός που εξασκεί την λιγότερη επιρροή, είναι ο μόνος παράγοντας που θα έπρεπε να μετρά περισσότερο επί του ζητήματος, εννοούμε τις διαφορές φύσεως που υπάρχουν ανάμεσα σε έναν άνθρωπο και έναν άλλο. Είναι η άρνηση αυτών των διαφορών, που φέρνει μαζί της την άρνηση κάθε κοινωνικής ιεραρχίας, που αποτελεί την αιτία της όλης αταξίας. […] Το πιο αποφασιστικό επιχείρημα εναντίον της δημοκρατίας, μπορεί να συνοψισθεί σε μερικές λέξεις: το υψηλότερο δεν μπορεί να πηγάσει από το χαμηλότερο, διότι το σπουδαιότερο δεν μπορεί να προέλθει από το λίγο […] Αν η λέξη «δημοκρατία» προσδιορίζεται ως η διακυβέρνηση των ανθρώπων από τους ίδιους τους εαυτούς τους, τότε εκφράζει μία απόλυτη απιθανότητα […] είναι αντιφατικό το να λες πως τα ίδια πρόσωπα μπορούν να είναι ταυτοχρόνως άρχοντες και αρχόμενοι, διότι, για να χρησιμοποιήσουμε την Αριστοτέλεια φρασεολογία, το ίδιο πράγμα δεν μπορεί να είναι «εν δράσει» και «εν δυνάμει» στον ίδιο χρόνο και στον ίδιο κύκλο σχέσεων […] δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν αρχόμενοι αν δεν υπήρχαν επίσης άρχοντες […] Μένει τέλος να αντιμετωπισθεί ακόμη μία άμεση συνέπεια της δημοκρατικής ιδέας, η άρνηση της ιδέας των εκλεκτών. Δεν είναι άνευ λόγου το ότι η «δημοκρατία» αντιτίθεται στην «αριστοκρατία», διότι αυτή η λέξη, εκλαμβανόμενη υπό την ετυμολογική της έννοια τουλάχιστον, σημαίνει ακριβώς την ισχύ των εκλεκτών. Οι εκλεκτοί, εξ ορισμού της ίδιας της λέξεως, μπορούν να είναι μόνον οι λίγοι και η ισχύς τους, ή μάλλον η αυθεντία τους, οφειλόμενη στην νοητική* ανωτερότητά τους, δεν έχει τίποτε το κοινό με την αριθμητική δύναμη επί της οποίας βασίζεται η δημοκρατία […] Επομένως η καθοδηγητική λειτουργία που ασκούν οι εκλεκτοί – εφόσον πρέπει να ασκούν αυτήν την λειτουργία από την στιγμή που υπάρχουν - και ακόμη και η ίδια η ύπαρξη αυτών των εκλεκτών, είναι εν τέλει ασύμβατη με την δημοκρατία, η οποία είναι στενά συνδεδεμένη με την εξισωτική αντίληψη και επομένως με την άρνηση κάθε ιεραρχίας [...]
Μετάφραση – Απόδοση: Υπερβορεία
Σημείωση Σελίδας
* Το επίθετο «νοητική» σχετίζεται με τον νου, υπό τη έννοια του μέρους της ανθρώπινης υπάρξεως το οποίο αντιλαμβάνεται διαισθητικώς αυτό που είναι αληθές.
