…Η Αριστοκρατία των Αγωνιστών δεν μπορεί να είναι απλώς «Πνευματική». Δεν ενδιαφέρει το πνεύμα αυτό καθ’ αυτό, ούτε και οποιαδήποτε άλλη ατομική ικανότης «αυτή καθ’ αυτήν». Ενδιαφέρουν όλα αυτά, εάν και εφ’ όσον τίθενται στην υπηρεσία της Πατρίδος και εξυπηρετούν τον αγώνα της. Δεν έχει σημασία τι είναι κανείς για τον εαυτό του. Σημασία έχει τι είναι και τι προσφέρει στο Εθνικό Σύνολο άμεσα. Έναν σοφό επιστήμονα , το έθνος θα τον τιμήσει σαν επιστήμονα. Πέραν αυτού όμως, για να του δώσει την ανάλογη θέση μέσα την κοινωνική ιεραρχία θα τον εξετάσει σαν αγωνιστή και μόνο σαν τέτοιον.Δεν έχει σημασία για την προσωπικότητα του Εθνικού αγωνιστή η μόρφωσις, αυτή καθ’ αυτήν. Σημασία έχει τι μπορεί ν’ αποδώσει, ή μάλλον τι έχει αποδώσει στην υπηρεσία του Εθνικού συνόλου και χάριν τούτου και μόνον. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα τραβήξουν ψηλότερα οι καλύτεροι ψυχικά και πνευματικά. Οι καλύτεροι όμως, όχι μεταξύ των πολλών, αλλά οι καλύτεροι μεταξύ των Αγωνιστών.Μια και το κριτήριο είναι ο Εθνικός αγώνας, κάθε ιεραρχία αξιών δεν μπορεί παρά να απορρέει από αυτόν και μόνο. Γιατί μία και πρόκειται για την διεξαγωγή αγώνος, είναι απαραίτητη η πειθαρχία, και πειθαρχία χωρίς ιεραρχική διαβάθμιση είναι κάτι το ακατανόητο. Συνεπώς μία τάξις Εθνικών Αγωνιστών δεν μπορεί να έχει παρά τη μορφή ενός ιδεολογικού στρατού που στην κορυφή του πρέπει να βρίσκονται οι γενναιότεροι , οι δυνατότεροι, οι πνευματικότεροι, οι τιμιώτεροι και οι πιο αποδοτικοί. Οι άνδρες οι προικισμένοι με όλες εκείνες τις αρετές που συνήθως αναπτύσσονται και σφυρηλατούνται στο πολύπλευρο Εθνικό Αγώνα. Οι άνδρες που συνήθισαν να στηρίζουν κάθε δράση τους στην Πίστη και στο Καθήκον..Εκ του βιβλίου «Η Αριστοκρατία των Αγωνιστών» του Δ.Σ. Σούτζου , Εκδόσεις ‘Ιαμβος, 1954.
