Aut viam inveniam aut faciam.

Αναρωτιόμαστε πολλές φορές πως είναι δυνατόν μία σταγόνα να μολύνει ένα ολόκληρο πέλαγος …Πως είναι δυνατόν μία μικρή και ασήμαντη γενιά ενός μύθου να μολύνει ένα κρυστάλλινο ποτάμι αιώνων … Πως είναι δυνατόν σε μερικές δεκαετίες να ξεπουληθεί μία Μακεδονία, μία Κύπρος, μία Θράκη, μία Ήπειρος, μία χιλιόχρονη ιστορία, μία μοναδική μήτρα Λεβεντιάς και Ηρώων. Και όμως, η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Μπορεί να προδώσει με χίλιους διαφορετικούς τρόπους, μπορεί να ελιχτεί με ακόμη περισσότερους και μπορεί όποτε το θελήσει να σκύψει σιωπηλά από πάνω μας και να μας σηκώσει ελαφρά την μάσκα της για να μας θυμίσει πόσο τρομακτικό είναι το τυραννικό της χαμόγελο, η αληθινή της φύση. Η ίδια μας η ιστορία τους τελευταίους δύο αιώνες «ελευθερίας» μας αποκαλύπτει πως αν κάτι είναι αδύνατο για την λαϊκή κοινότητα να πράξει, είναι εφικτό να το πράξουν οι εκάστοτε πολιτικοί. Έχουν την μοναδική ευχέρεια εν ριπή οφθαλμού να οδηγήσουν ολόκληρο λαό στον όλεθρο, ολόκληρη ιστορία στην λήθη, ολόκληρο έθνος στον αφανισμό. Αναίσχυντα μάλιστα μπορούν να περηφανεύονται για αυτό. Αυτοί ήταν, είναι και θα είναι οι «πολιτικοί». Αυτή ήταν, είναι και θα είναι η δημοκρατία.

Μπροστά στις επερχόμενες λοιπόν προδοσίες, μία Μακεδονία θα μας φανεί σίγουρα ασήμαντη. Η ευφυέστατη μαρξιστική επινόηση να μετατραπεί η λαϊκή οργή σε «show» με τραγούδια κάποιου «Μίκη» και σε αλληλουχία ανέμπνευστων ομιλιών γηραιών γυρολόγων συνοδεύτηκε από την επίσης ευφυέστατη χούφτα στάχτης, η οποία κατόρθωσε να προκαλέσει την απαραίτητη τύφλωση. Στάχτη από την τέφρα της αξιοπρέπειας όσων εντάσσονται σε ένα πέρα για πέρα διεφθαρμένο σύστημα του οποίου όμως την ευρηματική ικανότητα να τυφλώνει ή να φωτίζει εκάστοτε πλευρές καθώς και να ανακυκλώνεται ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει. Η ευφυΐα των τεχνοκρατών που επιλέγουν την πρώτη ύλη της εκάστοτε μάσκας καθώς και τα πρόσωπα τα οποία θα την φορέσουν είναι πραγματικά μεγάλη. Διαθέτουν μία τεράστια δεξαμενή λυμάτων από την οποία όποτε το θελήσουν ανοίγουν ελαφρώς την κάνουλα των σκανδάλων και όλα παίρνουν τον δρόμο που αυτοί επιθυμούν. Τεχνοκράτες, αλλά και μεγάλοι γνώστες της δυσωδίας του ψυχισμού όλων αυτών οι οποίοι συνειδητά επιθυμούν να γίνουν σκλάβοι τόκων, επαγγελματίες ψεύτες, αδυσώπητοι τύραννοι ή και έρμαια των ανίκητων παθών και αδυναμιών τους. Με έναν Μίκη και μερικές μίζες λοιπόν η Μακεδονία βγήκε από το προσκήνιο και συνεχίζει το μελάνι των κουστουμαρισμένων να ξεπουλάει όσα είχαν κερδηθεί από το αίμα των μπαρουτοκαπνισμένων. Βέβαια, η διαστρέβλωση, ο εκφυλισμός και ο αποπροσανατολισμός αυτής της κατ’ άλλα υγιούς και για πολλούς αναπάντεχης ανάγκης μεγάλου μέρους του λαού να αντιδράσει για ένα Εθνικό ζήτημα σε μία εποχή πλήρους υποταγής στα διαγράμματα της κεφαλαιαγοράς ενδεχομένως να αποτελέσει μαζί με όλα όσα λαμβάνουν χώρα και το αμόνι στο οποίο σφυρηλατείται η οργή της ζωτικότητας αυτού του συνόλου. Αυτή η συνεχής πίεση που δέχονται κάποιες εναπομείναντες εσωτερικές τάσεις ίσως οδηγήσει στην απρόσμενη και μη επιθυμητή ακαριαία θραύση . Μία κατάσταση, στον αντίποδα της επιθυμητής για το πολίτευμα κοπώσεως η οποία οδηγεί αργά αλλά σταθερά τις δυνάμεις αυτές προς μία ακίνδυνη ψευδαίσθηση εκτονώσεως.

Ιστορικά, λοιπόν, ζούμε το θρίαμβο της γενιάς του πολυτεχνείου, ζούμε το αποκορύφωμα του «σοσιαλισμού», την απόλυτη επικράτηση όλων των «αντιφασιστικών» δυνάμεων της δεξιάς και της αριστεράς, ζούμε στον υπέροχο κόσμο που έχτισαν όσοι γλέντησαν την αποκαθήλωση των λαβάρων ενός Νέου Κόσμου κάπου στα μέσα του περασμένου αιώνα. Ζούμε λοιπόν στην εποχή όπου η χυδαιότητα έγινε συνήθειά μας και η γελοιότητα μία καθημερινή εικόνα. «Ελεύθεροι» να περπατάμε στους δρόμους ενός κράτους όπου ζητιάνευαν οι άνθρωποι που πολέμησαν για αυτό. «Ελεύθεροι» να επισκεπτόμαστε τα μνημεία – φυλακές ενός κράτους το οποίο φυλάκισε τους ήρωες που το οδήγησαν στην ύπαρξή του. «Ελεύθεροι» να μαθαίνουμε μία ιστορία η οποία μας κραυγάζει την σκλαβιά μας, αλλά αρνούμαστε να την αφουγκραστούμε. Ζούμε την εποχή όπου οι προδοσίες που ξεκίνησαν να στήνονται πριν μερικές δεκαετίες, πλέον δρομολογούνται προς την τελική τους εκπλήρωση. Ζούμε την εποχή των πολιτικών νάνων, των κούφιων θεωριών, της αντιστροφής των αξιών, του εξοβελισμού της αριστείας και της εδραίωσης –ούτε καν– της μετριότητας, της αλλαγής της πληθυσμιακής συστάσεως, μιας χρεωκοπημένης κουλτούρας η οποία στρέφει τους ανθρώπους στα φάρμακα και σε κάθε είδους εθισμούς, μα κυρίως, ζούμε στην εποχή της απαρχής της διαμορφώσεως της πρώτης ύλης για τις ζυμώσεις που θα έρθουν.

Είναι άραγε δυνατόν εντός αυτής της θλιβερής πραγματικότητος να εορτάσουμε την εθνεγερσία του 1821 δίχως ταυτόχρονα να θρηνήσουμε για την τωρινή μας σκλαβιά και τον καθημερινό εξευτελισμό της ιστορίας μας; Είναι δυνατόν να αναρτήσουμε ένα κείμενο, μία αναφορά, μία άγνωστη πτυχή των γεγονότων της εποχής, δίχως την ίδια στιγμή να αναλογιστούμε την ιερή παρακαταθήκη που μας άφησε η πυγμή, η θέληση, η αφοσίωση, ο ηρωισμός, αλλά και τα βασανιστήρια, ο πόνος, το αίμα των Ηρώων του Γένους; Είναι δύσκολο να αντικρίσεις πολλές φορές την αλήθεια, μα σίγουρα για κάποιους από εμάς, είναι δυσκολότερο να ζήσεις με το ψέμα. Μπορεί να είναι δύσκολο και μάταιο να παραμείνουμε πιστοί σε επίδοξους ηγέτες, μα πάντα ήταν και είναι δυσκολότερο να είμαστε άπιστοι στον εαυτό μας. Δεν δυνάμεθα να κλείσουμε τα μάτια στην εποχή , δεν έχουμε την δύναμη να απαρνηθούμε την δική μας θέση σε αυτήν. Διασχίζοντας τα μονοπάτια της καθημερινότητας και αναλογιζόμενοι πως διαβαίνουμε εντός ενός ναρκοπεδίου κάθε μας βήμα πρέπει να είναι πολύ καλά μελετημένο. Γύρω μας τρέχουν πολλοί, με την παιδική αφέλεια της ξεγνοιασιάς και διαβλέπουμε αναλόγως του «βάρους» τους να σκάνε και οι ανάλογες νάρκες. Είναι μία μεγάλη ήττα το να έχεις βρεθεί εντός του ελεγχόμενου αυτού πεδίου, δίχως καν να το έχεις αντιληφθεί, και να μην το αντιλαμβάνεσαι ακόμη και μετά από τόσες απώλειες, ή να σε χαροποιεί η τυχόν καταστροφή άλλων δίχως να έχεις αντιληφθεί τι σε περιμένει στο επόμενο δικό σου βήμα. Σημείο των καιρών, μεθόδευση ή παταγώδης αποτυχία αντίληψης; Ότι και αν είναι, εμείς διαλέγουμε να κάνουμε το επόμενο βήμα γιατί εκεί είναι το μέλλον· ούτε μένουμε στην ασφάλεια της τωρινής μας θέσης αναμασώντας τα μέχρι τώρα βήματά μας, ούτε σερνόμαστε προσεκτικά πάνω στα προηγούμενα χνάρια μας πίσω προς την ασφάλεια.

Πλησιάζοντας σε μία ακόμη Εθνική εορτή, ενόσω δεκάδες μειοδοσίες και προδοσίες λαμβάνουν χώρα, θεωρούμε πως τέτοιες ημέρες, οφείλουμε να βρούμε στα επόμενα αυτά βήματά μας τον δρόμο της Αρετής και της Ελευθερίας, δίχως τον φόβο να τον ανοίξουμε και εμείς οι ίδιοι αν χρειαστεί. Αποτελούν ημέρες υπενθυμίσεως της ανάγκης αποσυνδέσεως της Ελληνικότητος από ένα πλήρως διαβρωμένο από αλλότρια στοιχεία κρατικό μηχανισμό, καθώς και ρήξεως με την οχλοκρατική του θεμελίωση, την κομματική πελατειακή του υποδομή και την μεθοδευμένη καθυπόταξη του πεπρωμένου ενός λαού στην κερδοφορία κάποιων κεφαλαίων. Είναι ημέρες επιταχύνσεως από τα ελεγχόμενα πεδία, ημέρες κοψίματος ακόμη περισσοτέρων δεσμών με κάθε είδους ραγιαδισμό ή κάθε είδους συμβιβασμό χάριν της εσωτερικής σκλαβιάς που χαρακτηρίζει ολοένα και περισσότερους ανθρώπους του «μοντέρνου κόσμου». Ας επιστρέψουμε στους πραγματικούς στίβους μάχης, στο πεδίο της πραγματικής ζωής. Εκεί που τα ιδανικά και οι αξίες μας αποδεικνύουν τι πραγματικά είμαστε και προς τα πού διαβαίνουμε. Εκεί που γεννιέται ο Έλληνας και πεθαίνει ο ραγιάς, εκεί όπου όσα πουλήσει το μελάνι, θα τα ξανακερδίσει το «ξίφος»…