Περί Ηλιοστασίου...

Έναν φλεγόμενο ορίζοντα από μυριάδες πυρόξανθες ακτίνες οι οποίες μοχθούν να σύρουν σιγά σιγά έναν Ήλιο ολάκερο. Έναν Ήλιο θριαμβευτή, με την σιγουριά νικηφόρας επέλασης αιώνων, ο οποίος δεν βιάζεται καθόλου να μας αποδείξει την κυκλικότητα των νόμων που έχει επιβάλλει. Αυτό αντίκρισαν τα μάτια μας, εκείνο το πρωινό της φετινής χειμερινής τροπής.

Έναν άνθρωπο να λυσσομανά, πνιγόμενο από τα ίδια του τα δεσμά, καταρρακωμένο μα και υπέρλαμπρο από την φαουστική του φύση, ανομολόγητα πιστό στο καθήκον του. Αυτό αντίκρισε η καρδιά μας εκείνο το πρωινό της φετινής χειμερινής τροπής.

Θυμάσαι, περνάμε αυτές τις μέρες άλλοτε μέσα σε χαραματιές, άλλοτε πάνω σε κορυφές, και άλλοτε μέσα στις τσιμεντένιες αστικές χαράδρες. Άλλοτε ήμασταν πολλοί, άλλοτε λίγοι, άλλοτε μόνοι. Μα πάντα, ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε αποφασισμένοι εκείνη την ημέρα σύντροφε, έναν όρκο να ανανεώνουμε. Έναν όρκο σφυρηλατημένο στους προσωπικούς κώδικες Τιμής μας. Θα ζήσουμε, όσο ζήσουμε, αγωνιζόμενοι για τον Επερχόμενο Άνθρωπο. Κάθε πτυχή μας, κάθε βήμα στην ζωή μας, ένας μικρός λίθος στο οικοδόμημα αυτό θα είναι. Ένα οικοδόμημα με θεμέλια στα τρίσβαθα της Αρίας Παραδοσιακής Ελληνικής κληρονομιάς μας και κολώνες τις αξίες της Φυλής και της Πατρίδος. Μην αναπολείς το παρελθόν μας, ένα βιβλίο γνώσης και σοφίας είναι απλώς για να ανατρέχουμε όταν χρειαστεί. Μην σε κουράζει το παρόν, θα δουλέψουμε ακατάπαυστα να το κερδίζουμε σπιθαμή προς σπιθαμή. Κυρίως, όμως, μην σε φοβίζει το μέλλον. Είναι η μεγάλη μας πρόκληση. Αυτό είναι για εμάς σύντροφε το μέλλον. Μια μεγάλη πρόκληση. Μία πρόκληση στην αδούλωτη βούλησή μας να κυριαρχήσει η δική μας Πίστη σε αυτό τον κόσμο. Θα μας δυσφημίσουν, θα μας κατακρίνουν, θα μας κατηγορήσουν, θα μας υποτιμήσουν, θα μας χτυπήσουν πολλοί σε αυτόν τον δρόμο. Γιατί; Μα γιατί ο δρόμος μας οδηγεί μακρυά από τις μαρξιστικές τους νοσηρότητες και την καπιταλιστική τους λαιμαργία. Μακρυά από τις βαβυλώνιες ψυχασθένειές τους και τον ισοπεδωτισμό κάθε πτυχής της υπάρξεως των λαών. Δεν θα μας συγχωρήσουν ποτέ, οι πανίσχυροι εχθροί μας, την εωσφορική μας αυτή υπέρβαση από τον παράδεισο των νικητών του τελευταίου μεγάλου πολέμου. Πλανώνται νομίζοντας πως θα κατακρημνισθούμε, μιας και συνειδητά ή μη , ξεχνούν το ψεύδος στο οποίο έκτισαν την οικουμένη τους. Θυμάσαι; Από μικροί γελάγαμε με σαρκασμό στον πόνο. Γιατί να αλλάξουμε τώρα που τα χρόνια μας χαρίζουν απλόχερα ευθύνες επί ευθυνών, πληγές επί πληγών, δοκιμασίες επί δοκιμασιών; Δεν υπάρχει λόγος, να παρεκκλίνουμε ούτε βήμα λοιπόν. Κοίταξε γύρω σου, όσο μεγαλώνεις, πόσα πεδία καθημερινά κερδίζει ο εχθρός. Κοίταξε, τώρα που σε ανάγκασε η ζωή να σηκώσεις τα μάτια ψηλότερα, την επέλασή του. Στην μουσική, στην λογοτεχνία, στην ποίηση, στην ζωγραφική, στην γλυπτική, στην αρχιτεκτονική, στην άθληση, στις επιστήμες, στην εργασία… Κοίταξε, κοίταξε παντού και πες μου ειλικρινά τι βλέπεις; Μην κλείσεις τα μάτια, κράτα τα ανοιχτά μέχρι να αισθανθείς την ασφυξία από τον κλοιό που όλο και περισσότερο στενεύει γύρω μας. Μην κλείσεις τα μάτια, γιατί αυτοί τα έχουν ανοιχτά, και όσο εσύ καμπουριαστός και σκυφτός ψαχουλεύεις και ανακατεύεις ιστορίες, απόψεις, γνώμες, κριτικές σε ένα τετραγωνικό μέτρο εμπειριών, μία θηλιά περνάει γύρω από τον λαιμό σου από αυτούς που κατακλύζουν τα υπόλοιπα εκατομμύρια στρέμματα πεδίων μαχών.

Για αυτό, ξέρεις, στον φετινό μας όρκο, εκεί στην βαθειά σιωπή τις στιγμές του βαθύτερου σκοταδιού, τα μάτια μας ασυναίσθητα βούρκωσαν ώστε τα δάκρυα να μας δώσουν μία επιπρόσθετη προστασία σε όσα βλέπουμε όσο κρατάμε τα βλέμματά μας ψηλά. Δεν ήταν θρηνητικά, μήτε καν απογοήτευσης. Συνάμα με την προστασία που μας παρέχουν όσα αναβλύζουν εκείνες τις στιγμές, ποτίζουν και την πυγμή μας να μείνουμε όρθιοι. Διότι, κάθε μας πράξη, κάθε μας κίνηση, κάθε μας επιτυχία, δίνει ένα στίγμα. Φέρουμε μεγάλη ευθύνη για αυτό το στίγμα, διότι αυτό είναι ότι θερίζουμε από την σπορά των Ιδεών μέσα μας. Είναι η επιφάνεια όλων όσων πραγματικά είμαστε, πέρα από λόγια και θεωρίες. Και ξέρεις γιατί αυτή η ευθύνη είναι πραγματικά μεγάλη; Γιατί αυτό που θα θερίσουμε εμείς είναι η σπορά που θα έχουμε να προσφέρουμε στον Επερχόμενο Άνθρωπο. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.