Περί των επομένων ημερών και χρόνων...

Συνεχίζουμε. Άλλοτε στρωτά, άλλοτε στροβιλιζόμενοι στις δίνες του καθημερινού ολέθρου, προχωρούμε. Από την πρώτη εκείνη παιδικότητα όπου η προδιάθεση σμιλευμένη από την παιδεία και το περιβάλλον συνέδεσε, έστω διαισθητικώς, το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον, οδηγώντας τις σταγόνες μίας ατομικότητος στον ρου ενός αιμάτινου ποταμού. Η πρώτη αυτή και μόνη αληθή βάφτισή μας, μία απελευθέρωση υπήρξε από τα δεσμά της υποταγής του πεπρωμένου των σκλάβων. Αρνούμαστε οποιαδήποτε ηττοπάθεια, αρνούμαστε οποιαδήποτε συζήτηση για κόσμους και πολιτισμούς που τελειώνουν, αρνούμαστε οποιαδήποτε παραίτηση και οποιαδήποτε θεωρία και ενατένιση που αποσκοπεί σε εγωιστικές αυτολυτρωτικές αναζητήσεις ή τάσεις. Το ύστατο ανάχωμά μας, πίσω από το οποίο εδρεύει μονάχα το τέλος ενός μικρού κύκλου, είναι η Πίστη μας στην νικηφόρα επέλαση μίας νέας γενιάς, η οποία θα επιβάλλει την θέλησή της και θα οικοδομήσει το νέο Αύριο της Ελλάδος και της Ευρώπης. Δεν υπάρχουν κοινωνικά περιθώρια για να φωλιάσουμε, δεν αναζητούμε καταφύγια προστασίας. Μία ολάκερη κοινωνία , μάζες με όλα τα χαρακτηριστικά που τις χαρακτηρίζουν αιωνίως, μειοψηφίες με τα αρνητικά και τα θετικά τους, μεμονωμένοι παρατηρητές, δειλοί, ήρωες, φοβισμένοι, ανίκανοι, ικανοί, χαρισματικοί, συγκροτούν το πεδίο στο οποίο μαχόμαστε.

Σε αυτό το πεδίο, εν μέσω σήμερα ενός ολοκληρωτικού φυλετικού και πολιτιστικού πολέμου καλούμαστε να εργαστούμε και να αγωνιστούμε έχοντας κατά νου ότι το απρόβλεπτο των ιστορικών συγκυριών μπορεί να μας οδηγήσει αυτή η νέα γενιά που ευαγγελιζόμαστε να είναι τόσο κοντά όσο και μακριά. Εργαζόμαστε έχοντας κατά νου την μεγάλη ευθύνη ότι ίσως αποτελέσουμε θεμέλιοι λίθοι, ίσως χρειαστεί να είμαστε μέρος, ίσως χρειαστεί να αποτελέσουμε το παράδειγμα από το οποίο θα εμπνευστούν. Και αυτό διότι, πολλές φορές η ανάπτυξη θεωριών περί ελεύσεως κάποιων άλλων κάποτε, για τους οποίους προετοιμάζουμε κάποιο έδαφος, ίσως εσωτερικά κρύβει μία αδυναμία ανάληψης των ευθυνών που μας αναλογούν για την εποχή μας. Εξυπηρετούν ταυτοχρόνως τις ψυχολογικές μας άμυνες και δικαιολογούν πληθώρα πεπραγμένων. Είναι προτιμότερο να είμαστε σε συνεχή εγρήγορση για τις μάχες που επιθυμούμε να έρθουν και ας μην έρθουν όσο ζούμε, παρά να επαναπαυόμαστε στην αναμονή μεσσιών ή εξελίξεων. Καλώς ή κακώς, ένα μεγάλο δίδαγμα του παρελθόντος του γένους μας είναι πως από τον μικρόκοσμό μας μέχρι τον εθνικό κορμό, αν δεν χαράξεις εσύ την ιστορία , θα σε χαράξει εκείνη.

Οι μικρές μας, λοιπόν, καθημερινές νίκες και ήττες, η κάθε επιτυχία που λαμβάνει χώρα στο προσωπικό μας πεδίο, αλλά και σε εκείνο των συνόλων με τα οποία πορευόμαστε οφείλουν να συνθέτουν την τρέχουσα ιστορία. Από την προσφορά και τα αποτελέσματα σε αυτήν κρινόμαστε, γιατί μονάχα σε εκείνη θα λογοδοτήσουμε. Κάθε αυγή σε αυτό τον τόπο οφείλουμε να ορθώνουμε το ανάστημά μας απέναντι στην θλιβερή πραγματικότητα και κατάντια της ράτσας μας. Οφείλουμε, ως ύστατο καθήκον, να μείνουμε εκείνοι οι όρθιοι υπερασπιστές , τους οποίους θα διακρίνουν όσοι αναζητούν συναγωνιστές, μα κυρίως συντρόφους. Διότι, αν λυγίσουμε και εμείς, τότε ποιοι; Ποιοι θα μείνουν στην ιστορία ως εκείνοι που αγωνίστηκαν εκείνα τα χρόνια; Γνωρίζουμε πολύ καλά, πως κάποια μουσική ίσως χάσει μία ιδιοφυία της, κάποια επιστήμη ένα ακόμη καλό συνεχιστή της εξελίξεώς της, κάποιο άθλημα, κάποια νιότη, κάποιοι έρωτες, κάποια υψηλής ποιότητος ζωή τους λάτρεις της. Μα στον αντίποδα, μια Πίστη θα κερδίσει λίγη ακόμη θέρμη στην φλόγα της και κάποια επανάσταση θα έρθει λίγα δευτερόλεπτα πιο κοντά από το άπειρο που φαντάζει να βρίσκεται. Δεν είναι κάποιος μηδενισμός που υποβόσκει, μήτε κάποια υποβάθμισή τους. Είναι αυτή η αίσθηση της πληρότητός που χαρακτηρίζει την Ιδέα μας, της οποίας κύριοι άξονες είναι το Αίμα, η Τιμή και η Γη. Και εντός αυτών προσδιορίζονται όλα τα υπόλοιπα. Η κατακρήμνιση από τους εχθρούς αυτών των αξόνων, μονάχα μίσος μπορεί να μας γεμίζει. Μίσος το οποίο οφείλουμε να μετουσιώσουμε σε αποφασιστικότητα, σιδηρά θέληση και πειθαρχία στην επίτευξη των στόχων μας. Πλημμυρίζει τα συναισθήματά μας, ξεπερνά το μέτρο, μας μολύνει, μας τυφλώνει πολλές φορές, μα ακονίζει τον χαρακτήρα μας. Δυστυχώς, κανένα άλλο συναίσθημα δεν έχουμε να χαρίσουμε στους καπιταλιστές και μαρξιστές τυράννους της εποχής, για των οποίων τα συμφέροντα μία φυλή εξευτελίζεται και τόσα έθνη της κονιορτοποιούνται. Μήτε μπορούμε επίσης κοντόφθαλμα να αναλωθούμε σε έριδες, διαφωνίες και πάθη του παρελθόντος τα οποία σύντροφοί μας δεν μπορούν να υπερνικήσουν. Θα σταθούμε στον δρόμο που οδηγεί σε μία νέα γενιά, διότι αυτήν έχουμε και μας έχει ανάγκη όσο τίποτα άλλο.

Αφήνουμε όσους επιθύμησαν την δημοκρατία, να ακολουθήσουν τον δρόμο της. Αφήνουμε όσους επιθύμησαν το περιθώριο να ορθοποδήσουν εκεί. Αφήνουμε όσους επιθυμούν την θεωρητική εξέλιξη της Ιδέας να εργαστούν εκεί. Ένα πέλαγος από εχθρούς έχουμε απέναντί μας και αν επιθυμήσουμε κάποια πάθη μας να εξοστρακιστούν, τα συναισθήματά μας για αυτούς να εκφραστούν τότε οι επιλογές μας , την καταραμένη αυτή εποχή, είναι χιλιάδες. Η εσωστρέφεια και η επιλογή εχθρών εντός πολύ κλειστών πλαισίων, πολλές φορές είναι ο τρόπος να δικαιολογούμε την αδυναμία επιστροφής στα πραγματικά μέτωπα του Αγώνα. Την γειτονιά μας, τις πόλεις μας, τα χωριά μας, την Πατρίδα μας. Σε όποια κατάσταση και αν είναι, ας μην αμελούμε πως αυτή μας γέννησε και μέσα σε αυτή τη μήτρα γεννήθηκε και θριάμβευσε μέσα μας η Ιδέα. Αυτή λοιπόν την μεγάλη πρόκληση μα και ευχαρίστηση να στεκόμαστε όρθιοι σε αυτό τον όλεθρο δεν θα την χαρίσουμε σε κανένα εισβολέα, σε κανένα ανθέλληνα. Στα μεγάλα βιβλία του Γένους μας, γραμμένα από Αίμα , μάθαμε πως η Αριστοκρατία της Ράτσας μας εκφράστηκε εξίσου λαμπερά από την αγροτιά μέχρι την κλεφτουριά... Με γνώμονα την επικράτηση τα χέρια μας όπως θα λερωθούν από μελάνι, θα λερωθούν και από λάσπες. Όπως θα στολιστούν από τα δυτικότροπα κουστούμια, θα τα δέσουν και δεσμά. Μακάριοι όσοι λίγο ή πολύ βίωσαν και πολλοί βιώνουν τις διώξεις των πραιτοριανών ενός μορφώματος που καταρρέει, διότι αν δεν λυγίσουν , θα είναι σίγουρα ισχυρότεροι και αν δεν είχαν από μόνοι τους την τόλμη να τους γράψει η ιστορία ως διωκόμενους, άρα και εχθρούς της δημοκρατίας, το κατάφερε ο Αγώνας ο οποίος επιλέγουν.

Γνωρίζουμε πολύ καλά, πως κίνητρο αριστερών και δεξιών πίσω από κάθε παιδί, κάθε πατριώτη , κάθε εθνικιστή, κάθε εθνικοσοσιαλιστή ο οποίος χτυπιέται ή διώκεται, δεν είναι το κατά πόσο είναι αληθείς ή όχι οι ιδέες του, αν υπηρετεί σωστούς ή λάθος αρχηγούς, αν είναι συνειδητοποιημένος ή όχι, αλλά μονάχα αυτό : Η ύπαρξή του απέναντι από τα συμφέροντα κράτους και παρακράτους μαρξιστών και καπιταλιστών. Οτιδήποτε δεν μπορεί να ελέγχει πλήρως η δημοκρατία, ακόμη και συμμάχους της, οτιδήποτε θεωρήσει ότι μπορεί να κλονίσει της ισορροπία της, θα το χτυπήσει. Ύπουλα, αμείλικτα, αδίστακτα. Αυτός είναι και ο λόγος που αρνούμαστε να εισαχθούμε σε κόλπους της. Τουλάχιστον τα μόνα πισώπλατα μαχαιρώματα θα τα περιμένουμε μονάχα από κοντόφθαλμους «ομοϊδεάτες», οι οποίοι αδυνατούν να ταχθούν απέναντι στους δεκάδες εχθρούς και αναζητούν εύκολες λύσεις αποδείξεως ή επιβεβαιώσεως της ύπαρξής τους.

Η Υπερβορεία αποτελεί μονάχα ένα βήμα εκφράσεως και παρουσιάσεως μέρους των θέσεων και των αναζητήσεων της ομάδος που τη συγκροτεί. Η Αγωνιστικότητά μας είναι η ίδια μας η καθημερινότητα με όσους συναγωνιστές και συντρόφους πορευόμαστε μαζί. Όλους και όλες αυτές οι οποίοι πραγματικά επιτρέπουν στον Ήλιο της Ιδέας να λιώσει τα πάθη, τους εγωισμούς και τις ατομικές ψευδαισθήσεις και να ξεχυθούν με αποφασιστικότητα στην εργασία και στις μάχες για την Φυλή και την Πατρίδα. Δίχως ίχνος οπισθοδρομήσεως, δίχως ίχνος παραιτήσεως υποδεχόμαστε τα ακόμη σκοτεινότερα και δυσκολότερα για εμάς χρόνια.