Περί πεδίων μαχών

Το «εγώ» δύναται να συνθλιβεί σε κάθε μία από τις εκφάνσεις του τριαδικού βασικού σχήματος. Εξαϋλώνεται από τις πυρφόρες ακτίνες που διατρέχουν τον ορίζοντα κατόπιν ενός «ανεγωικού» βιώματος ενός κατ’ ουσίαν δραστηρίου βίου. Η δυνατότητα επιτεύξεως μιας τέτοιας καταστάσεως δεν υπόκειται σε καμμία πολυπλοκότητα: τουναντίον, ανευρίσκεται πρωτίστως στην απλότητα, εντεταγμένη εντός ενός συστήματος με άξονες αναφοράς την ανιδιοτέλεια, την συνέπεια στον χρόνο, την αφοσίωση, την πειθαρχία, την θέληση και εν τέλει τον ηρωισμό. Η υπερκέρασις αυτή, διότι μονάχα έτσι δύναται να αποτυπωθεί σε βάθος χρόνου μιας και η σύνθλιψη αποτελεί φαινόμενο στιγμιαίο , αποτελεί αναγκαία μα και ικανή διαυγή κατάσταση – ακριβέστατη πυξίδα στο μονοπάτι της ζωής-πολέμου. Δεν αναμένουμε τύχη ή ατυχία, δεν νοείται η πολυτέλεια της επιλογής, δεν προσδοκούμε μήτε νοσταλγούμε. Μαίνεται μία μάχη, Εδώ και Τώρα, ήτοι αδιάκοπα. Δίχως κενά, δίχως διαλείμματα.

Σε αυτή την μάχη οφείλουμε να διατηρήσουμε την Φλόγα δυνατή – με ένα εκ των δύο διανοητών τρόπων: Ο ένας θα ήταν να την μεταφέρουμε καλά προστατευμένη εντός υαλίνου περιβλήματος κρατώντας την στην απαραίτητη απόσταση ασφαλείας εκ του κορμού μας - τόσο ώστε αυτός να μη υπερθερμανθεί. Αυτή η διαδρομή απαιτεί ισχυρές προφυλακτικές ψευδαισθήσεις, συνήθως σκλήρές και εύθραυστες (υάλινες), συναφείς με την διαμόρφωση κελυφών και επιφανειακών κρουστών. Η άλλη λύση είναι να γίνουμε η Φλόγα. Να πυρποληθεί το εφήμερο χάριν μίας εν παρόντι χρόνω ζώσης πυράς. Μιας πυράς αληθούς και φυσικής άνευ τεχνητής καύσιμης ύλης, άνευ υαλοπροστατευτικών, άνευ «μεταφορέων». Αυτή η επιλογή ουδόλως αποτελεί συνήθη προτίμηση, εν τούτοις όμως συνοιστά θεμελιώδη κανόνα-αρχή ενσαρκώσεως της Ιδέας απτής, σε πραγματικό χρόνο και τόπο, καθ᾿ όσον αυτό ακριβώς είναι και το ζητούμενο.

Η εδώ ύπαρξη μίας τέτοιας ζώσας φλόγας, ενός δηλαδή Έλληνος Εθνικοσοσιαλιστού, εντός μίας κοινωνίας που κατακρημνίζεται στα βάραθρα της παρακμής, σημαίνει βεβαίως έναν τιτάνιο Ιερό Πόλεμο του οποίου οι μάχες επ’ ουδενί δεν θα δοθούν σε ένα μόνο πεδίο ή από ένα μονάχα σκέλος του σχήματος. Ο αρμονικός συνδυασμός, ο οποίος συνεχώς μπορεί να αλλάζει σημείο ισορροπίας, του Ιερού , του Παραγωγικού και του Πολεμικού στοιχείου είναι αυτός ο οποίος επιτρέπει στην εκάστοτε μονάδα να μπορεί να υπάρξει σε οποιοδήποτε περιβάλλον, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και απέναντι σε οιονδήποτε εχθρό δεδομένου ότι δεν μπορεί να υπάρξει μία πλήρης απομόνωση εκ των διασπάρτων πληθυσμιακών συγκεντρώσεων μήτε, φυσικά, πλήρης εντός τους ένταξη.

Εξ ορισμού ο στρατιώτης με αυτήν καθ’ αυτήν την ιδιότητά του δεν επιλέγει σε ποια μάχη θα λάβει μέρος και σε ποια όχι. Εκτελεί μοναχά το καθήκον του, νοιώθοντας την Πίστη του να μετουσιώνεται σε Τιμή και αυτή με την σειρά της να φουσκώνει τα στήθη, να αστράφτει στο βλέμμα, να χαλυβδώνει την θέληση και να σχηματίζει ένα εκ βάθους ψυχής χαμόγελο το οποίον ηπίως και σοβαρώς αναβλύζει στο πρόσωπο. Και μόνον η συνειδητοποίηση του Καθήκοντος , το οποίο επίσης διαχέεται στο σχήμα, αποτελεί μίαν αρχική, πρωτευούσης σημασίας, υπέρβαση.

Το μητροπολιτικό αστικό περιβάλλον αποτελεί σίγουρα μία θλιβερή πραγματικότητα, η οποία όμως δρα καταλυτικά στην διαμόρφωση του νέου τύπου αντι-ανθρώπινου «ανθρώπου». Εντός αυτού του εφιάλτου, αυτής της Βαβυλώνας, με σιγουριά του πλέον διεστραμμένου σημείου του Κόσμου, γεννήθηκε πληθώρα νέων αγωνιούντων και στρατευσίμων «υποψηφίων» φορέων. Αποτελούν τους νέους Πιστούς των οποίων το αρχικό πεδίο μάχης έχει επιλεγεί: Είναι το μέρος όπου θα βιώσουν την ανάγκη για την αναζήτηση, για το Φώς, θα θελήσουν να ξεκινήσουν να διαβαίνουν τον δρόμο προς τα εκεί και τέλος θα συμμετάσχουν και σε μία Κοινότητα πραγματώσεως του Σκοπού σε πλήρη αντιστοιχία με τα Τρία Πολύτιμα Πετράδια κατά την Αρία Βουδική Παράδοση, η οποία επιτάσσει η πορεία αυτή να λαμβάνει χώρα διά μέσου ενός Δασκάλου, επιβεβαιώνοντας κατ ‘ αυτόν τον τρόπο την ανάγκη μεσολαβήσεως μεταξύ Ουρανού και Γης - η οποία στην Δράση ανευρίσκεται στην Αρχή του Αρχηγού - διά την ορθή πορεία των στρατευμένων προς τα αληθή πεδία μαχών και μόνον . Η βούληση η οποία μορφοποιήθηκε κατόπιν διεγέρσεως εσωτερικών και καρμικών τάσεων κυρίως διά μέσου συμβόλων εκπηγάζει από μία αμόλυντη Φύση η οποία πάσχει να επιβιώσει , να κυριαρχήσει, να σχηματισθεί και να διαχυθεί σε ολόκληρο τον βίο. Ταυτοχρόνως το αστικό περιβάλλον με τους ρυθμούς του, την αισθητική, τους νόμους του αποτελεί όχι απλά τροχοπέδη , αλλά κτηνώδη βιαστή της αγνής αυτής φύσεως. Ιδίως δε επιδιώκεται η κατακερμάτιση της ψυχοσυνθέσεως , των ιδίων τάσεων και των υγιών στοιχείων ενός παιδιού, από την βρεφική ακόμη ηλικία. Εντός λοιπόν αυτού του περιβάλλοντος καλείται η φυλετική ψυχή να κερδίζει το δικό της έδαφος, τον Ζωτικό της Χώρο. Να διατηρεί και να εξυψώνει το Κάλλος έναντι της ασχήμιας, την Αρετή έναντι της βρωμιάς, τους Δεσμούς έναντι των μονάδων, το Αίμα έναντι του κέρδους, το Αιώνιο έναντι του εφημέρου.

Βέβαια θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως ο ζωτικός αυτός χώρος δύναται να ανευρεθεί εκτός πόλεων. Θα ήταν μία θέση η οποία όμως πόρρω αφίσταται από την οξυδερκή θέαση του ζητήματος. Διότι είναι τόσο ισχυρή η επίδραση των προτύπων που βλαστάνουν εκείθε, που ακόμη και στα πλέον απομονωμένα χωριά η ανάγκη μιμήσεως αυτών οδηγεί σε τραγελαφικές καταστάσεις εξευτελισμού, καταστροφής της φύσεως και καταρρακώσεως κάθε Παραδοσιακού – Λαϊκού Αληθινού στοιχείου. Με περίσσεια σφοδρότητα ο σύγχρονος άνθρωπος της υπαίθρου βιάζει κωμικοτραγικά και απορρίπτει κάθε ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του αγωνιώντας να γευθεί τον αστικό βίο, είτε εντός είτε εκτός άστεος. Δεν μας ενδιαφέρει τόσο να απομακρύνουμε τον άνθρωπο από την πόλη, αλλά να απεκβάλουμε την μητρόπολη που έχει διεισδύσει εντός του.

Εν τούτοις το πρόβλημα γίνεται βαθύτερο και καταστροφικώτερο όταν οι νόμοι που διέπουν την ζωή μιας αστικής, πλήρως κατ’ ουσίαν εξατομικευμένης, μονάδος – αβοηθήτου αθύρματος εντυπώσεων και επιφανειακών ανεξελέγκτων συναισθημάτων - διεισδύουν στις αρχές ενός στρατιώτη της Ιδέας μας, διαταράσσοντας την αρμονία του σχήματός του και οδηγώντας στην καλύτερη των περιπτώσεων στην προσήλωσή του σε μία μοναχά έκφρασή του. Τίποτα όμως στην φύση δεν παύει να υπάρχει μήτε να δρα. Η μονομερής αντίληψη οδηγεί στον εκφυλισμό των ἀλλων δύο , οι οποίες με την σειρά τους με μαθηματική ακρίβεια θα κατασβήσουν κάθε ίχνος πυράς, όχι διά του «ύδατος», οπότε θα μπορούσε να γίνει αντιληπτό το καρκίνωμα και να υπάρξει σύγκρουση, αλλά διά της ύπουλης και πανούργας τεχνικής της αποστερήσεως οξυγόνου…

Η αποστέρησις αυτή οξυγόνου ώστε να μη υπάρχει καμμία δυνατότης πυράς, αποτελεί πέραν από παγίδα διά τους υπάρχοντες αγωνιστές και βασική τακτική πολεμικής εκ μέρους των εχθρικών μας στοιχείων ώστε να μη υπάρξουν συνεχισταί. Να μη υπάρξει μια Νέα Γενιά, να μη υπάρξουν Πιστοί. Αυτό το οξυγόνο, τον ζωτικό μας δηλαδή χώρο, οφείλουμε να κερδίσουμε ακόμη και σε αυτές τις πόλεις του χάους και του μηδενισμού. Διότι αφ’ ότου έχει γίνει αντιληπτό πως πλέον όπου υφίσταται σύνολο ανθρώπων κυριαρχεί η αστική αντίληψη, μαθαίνοντας να υπάρχουμε στο λίκνο αυτής της νέας πραγματικότητος, μπορούμε να υπάρξουμε παντού. Αν καταφέρουμε να αντέξουμε και να δημιουργήσουμε εκεί, αν η θέλησή μας επικρατήσει διά μέσου τρομακτικών αντιξοοτήτων, αν μείνουμε όρθιοι στα ερείπια του κόσμου τους, τότε δίνουμε ένα στίγμα Νίκης. Δεικνύουμε έναν δρόμο υπαρκτό και αληθινό, μιας και αν η αλήθεια ενυπάρχει παντού, τότε δύναται και να νικήσει παντού. Δεικνύουμε τους Εθνικοσοσιαλιστές που ορθώνουν το ανάστημά τους στις χείριστες για αυτούς περιβαλλοντικές συνθήκες, την Φλόγα που μένει ζωντανή στα σκοτάδια των μαζανθρώπων, τους Ευγενικούς ακούραστους εργάτες των κοινοτήτων τους , τους Ατάραχους Ασκητές. Αυτούς που συνειδητά φλέγονται καθώς αντικρύζουν τον Ήλιο από το κελί του βίου τους. Αυτούς που αναζητούν το αιώνιο παρόν και επιθυμούν στην τέφρα τους να ανευρεθούν μονάχα το Παράδειγμα και το πρότυπο του Έργου για αυτούς που έπονται. Αυτά τα υγιή φύλλα που όταν αποσυντεθούν θα αποτελέσουν λίπασμα και όχι δηλητήριο για το δένδρο της ράτσας…