Περί ανωνύμου δράσεως...
[...] Έχουμε υιοθετήσει την αρχή της ανωνυμίας. Το έχουμε επιλέξει επειδή δεν είναι η προσωπικότητα του συμβάλλοντα που έχει σημασία, εφόσον οτιδήποτε σημαντικό και έγκυρο μπορεί να κάνει, δεν είναι δική του δημιουργία ή ανακάλυψη, αλλά μάλλον αντικατοπτρίζει μία υπερατομική και αντικειμενική διδασκαλία [...]
Ι. Έβολα Introduzione alia Magia quale scienza dell'Io, Vol 1 Πόσες φορές θα διαβάσουμε κείμενα που θα ξεκινούν με πρώτο ενικό; Πόσες φορές θα αντιληφθούμε πως πίσω από τις λέξεις ελλοχεύει η αυτοπροβολή και πίσω από τις γενικολογίες μία πυρετώδης ανάγκη διαμορφώσεως ενός ισχυρού εγωιστικού πλαισίου εντός του οποίου καλούνται να βλαστήσουν οι ψευδαισθήσεις στηρίξεως ενός κατ’ άλλα σαθρού οικοδομήματος βίου - σκέψεως και δράσεως. Δεν θεωρούμε τίποτε τυχαίο, όπως δεν θεωρούμε ότι ανήκει στην επιστήμη των πιθανοτήτων ο ξεπεσμός της ποιότητος των αυτοαποκαλούμενων φορέων των ιδεών μας. Οι εγωιστικές τάσεις, η ακόρεστη λαιμαργία διαμορφώσεως «προφίλ» εθνικοσοσιαλιστών, η ακατάπαυστη μεταφορά των συντεταγμένων αναφοράς των ιδεών στα συστήματα προσωπικών ζητημάτων, δεν αποτελούν απλή τροχοπέδη, μιας και δεν λαμβάνει χώρα καν «κίνηση» την οποία «φρενάρουν». Αποτελούν εν ψυχρώ δολοφονία του μέλλοντός μας. Όταν η Πίστη εγκλωβίζεται σε μικρόκοσμους και εντός τους κατακρεουργείται, τότε δεν πρόκειται περί Πίστεως, αλλά περί δανεισμένων εντυπώσεων. Μήτε πρόκειται για Αγώνα, αλλά για παίγνια του τραπεζιού σε «λέσχες φίλων» κάποιας βιοθεωρίας που κάποτε υπήρξε σε αυτό τον κόσμο. Στην συντριπτική πλειοψηφία τους, τα κείμενα αυτού του ιστολογίου είναι γραμμένα σε πρώτο πληθυντικό καθώς επίσης δεν υπογράφονται. Όσα αναγράφονται, μεταφράζονται, παρουσιάζονται δεν αποτελούν «δική μας» νόηση , «δικό μας» δημιούργημα. Αποτελούν έκφραση – σημεία στην επιφάνεια της επιδερμίδας της κοινότητάς μας. Η ποιότητα αυτών δεικνύει σαφώς και την υγεία ή τις ασθένειες του οργανισμού. Οι καθημερινές μας ζωές κυλούν και θα κυλούν στον κόσμο των αστών. Εντός δημοκρατικής τυραννίας, πολυπολιτισμικού χάους και ευρύτερων χαρακτηριστικών μιας σκοτεινής εποχής. Στις μάχες της επιβιώσεως εντός αυτής της πραγματικότητος , η ύπαρξη ισχυρών προσωπικοτήτων, με ικανότητες, δυνατότητες και πληθώρα άλλων υγιών χαρακτηριστικών δεν είναι επιλογή, αλλά απαίτηση. Οφείλουμε να είμαστε εκείνοι οι οποίοι τελευταίοι θα σκύψουν το κεφάλι, τελευταίοι θα πάψουν να χαμογελούν, τελευταίοι θα πάψουν να εργάζονται και να αγωνίζονται, διότι μόνο έτσι θα είμαστε οι πρώτοι οι οποίοι θα σπείρουν στην καμένη γη που θα αφήσει πίσω της αυτή η εποχή. Το μονοπάτι των Ιδεών μας από ένα σημείο και πέρα θα αποτελεί την μόνη πνευματική, αλλά και κοινωνική διέξοδο για κάθε εναπομείναντα αγνό στην καρδιά ανιδιοτελή μαχητή της Δικαιοσύνης. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος διάδοσης και επικράτησης μιας βιοθεωρίας από το Παράδειγμα. Εκείνο είναι που δύναται αληθώς να εμπνεύσει, αληθώς να γεννήσει συντρόφους και συνοδοιπόρους. Αυτό το παράδειγμα Βίου οφείλει καθείς να χτίζει και να βελτιώνει συνεχώς, δίχως να αμελεί πως όλη αυτή η ενεργός ζωή ολοκληρώνεται διαμέσου της ανώνυμης συνένωσής του με τον αληθή Αγώνα των συντρόφων του. Όποιος θελήσει όντως να στραφεί προς τα εμπρός, τότε Αληθής Αγών είναι οι μάχες που αφορούν το μέλλον της κοινότητός του, το παρόν και το μέλλον των Ιδεών του. Η ατομική αυτοβελτίωση , η προσωπική αναζήτηση στέκονται στην είσοδο της πύλης της κοινότητος. Εντός της νοείται μονάχα η είσοδος της δυναμικής του ατόμου, απαλλαγμένη από το ίδιο το άτομο. Εισρέει η προσφορά και η θυσία χάριν αυτού που θα μείνει όταν το άτομο – ως εφήμερη ρωγμή της κοσμικής ροής- συνενωθεί με την ουσία του κόσμου. Αυτό που θα μείνει θα είναι οι υπόλοιποι σύντροφοι, η νέα γενιά, το αίμα των απογόνων του καθώς και τα έργα και το παράδειγμα του βίου του. Για αυτό, κάθε στιγμή που αντικρίζουμε μια νέα ζωή, νιώθουμε την πνοή του δικού μας θανάτου. Όχι από ματαιότητα, μήτε από κάποια εσωτερική διεργασία, αλλά από εκείνο το Καθήκον που μας υπενθυμίζει πως ή θα αδράξουμε την ημέρα εμείς με χαλυβδωμένη θέληση και δίψα και ζωή, ή το εγώ και ο χρόνος θα μας στροβιλίσουν στην χοάνη τους έως ότου μας εξαντλήσουν. Μήτε η περιθωριοποίηση και η απομόνωση, μήτε η αστικοποιημένη ζωή μπορούν να σταθούν από μόνες τους. Το ιδανικό μέτρο έγκειται στην ισορροπία αυτών των δύο αντίρροπων δυνάμεων στον βίο του καθενός, για την καλύτερη δυνατή προσφορά τόσο στο Είναι του, αλλά και στον Εθνικοσοσιαλισμό. Τα παραδείγματα λαμπρών αγωνιστών του παρελθόντος, οι οποίοι έχουν κατ ‘ ουσίαν και όχι φαινομενικώς ιδιωτεύσει , δεν δύνανται να αποτελούν τίποτα άλλο πλην πρότυπα προς αποφυγή. Βεβαίως, εδώ δεν πρέπει να παραλείψουμε πως αναγράφουμε για «κατ΄ουσίαν» ιδιώτευση, για συνειδητή δηλαδή παραίτηση από κάθε είδους μάχη χάριν ενός προσωπικού βίου αναζητήσεως απολαύσεων και ευχαριστήσεως. Το επισημάνουμε αυτό μιας και ο σύγχρονος αστός, ζώντας στον εικονικό κόσμο του ψεύδους – διαδίκτυο – δεν δύναται να έλθει ποτέ σε πραγματική επαφή με τον ενεργό βίο, οπότε και με κάθε αληθή αγωνιστικότητα. Η παραίτηση από την προσπάθεια αποτελεί μία πράξη η οποία δεν δείχνει καμία ανωτερότητα ή διασφάλιση ποιότητας. Αντιθέτως δεικνύει τον δρόμο της δειλίας, τον δρόμο όπου δαφνοστεφανομένος προχωράει ο εχθρός. Ουδεμία σημασία δεν έχει αν κάποια στιγμή στη ζωή μας, προχωρούσαμε μαζί με δεκάδες ή εκατοντάδες συναγωνιστές ή αν στο μέλλον θα είμαστε περισσότεροι ή λιγότεροι. Το ζήτημα είναι η συνέχιση της δράσεως, της ανηφοριάς μας πλάι σε συντρόφους, αδιαφορώντας για το πόσοι υπάρχουν , πότε θα αλλάξει κάτι σε ολόκληρη την κοινωνία ή πως θα γίνουμε περισσότεροι. Αδιαφορούμε, γιατί όλες αυτές οι απορίες και τα ερωτήματα απομένουν πίσω μας μαζί με το «εγώ» , κάθε στιγμή που αποφασίζουμε να δράσουμε για έναν Αληθή σκοπό. Όλα αυτά αποτελούν προβληματισμούς όχι του κοσμικού νου, μα της ατομικής αστικής μας νοήσεως. Αν εμείς αγωνιούμε και απογοητευόμαστε, τότε τι θα έπρεπε οι πρόγονοι ή οι Ήρωες του παρελθόντος να νιώσουν αντικρίζοντας εμάς; Εν κατακλείδι, καθείς γράφει στο βιβλίο του κόσμου καθημερινώς τον βίο του. Ας αφαιρέσουμε τις αυτοεικόνες και ας στραφούμε να αντλήσουμε έμπνευση από το μελανό δοχείο του θανάτου ενός φυλετικού μας αρχετύπου, νιώθοντας πάντα το άγγιγμα εκείνων που αναμένουν αυτά που θα δημιουργήσουμε και θα αφήσουμε πίσω μας…
