Περί τριμερούς σχήματος

Κατά τον Ζ. Ντυμεζίλ οι Ινδοευρωπαϊκές κοινωνίες διαφοροποιούνταν απ’ όλες τις υπόλοιπες λόγω των «τριών λειτουργιών» που τις χαρακτήριζαν. Η θεωρία των «τριών λειτουργιών» αναπτύχθηκε για πρώτη φορά το 1938, ενώ παρουσιάσθηκε πλήρως το 1958. Κατά την θεώρηση αυτή, το τριμερές αυτό σχήμα χαρακτήριζε όλα τα επίπεδα του πολιτισμού, την ψυχοσύνθεση και την ψυχολογία όλων των Ινδοευρωπαϊκών λαών. Οι τρείς αυτές λειτουργίες ήταν η Ιερατική, η Πολεμική και η Παραγωγική… Τη σήμερον ημέρα, οι κοινωνικές δομές αποτελούν παράγωγα ολίγων νοσηρών και πολλών συγχυσμένων νοήσεων. Ουδείς λόγος ενυπάρχει κατ’ ουσίαν στην μελέτη των αποτελεσμάτων αυτής της συγχύσεως ή στην προσπάθεια διαχειρίσεώς της. Ουδείς λόγος μπορεί να ανευρεθεί επίσης στην ανάλωσή μας διά την αντιμετώπισή της. Ο βλάξ είναι ανίκητος εχθρός. Ο εν συγχύσει αστός αποτελεί εν δυνάμει εμπόδιο των στόχων μας και εν ενεργεία κατασταλτικό όργανο. Ολόκληρη η κοινωνία, ως έχει, δεν εξευγενίζεται, δεν αλλάζει, δεν εξελίσσεται. Ακολουθεί την κατρακύλα που αρμόζει σε παρηκμασμένους λαούς, δίχως πολλά περιθώρια διασώσεως. Η μόνη δυνατότητα η οποία υπάρχει είναι η συνεχής συσπείρωση των υγιούς αντιδραστικότητoς και αληθούς επαναστατικής δράσεως μονάδων οι οποίοι ανηφορίζοντας κόντρα στην μάζα, σχηματίζουν κύτταρα ικανούς πλήρους αναδομήσεως του Εθνικού κορμού. Ο σύγχρονος Εθνικιστής, ο οποίος μεταβαίνει στον Παραδοσιακό Στρατιώτη, δεν είναι μονάχα πολεμιστής. Μήτε μονάχα παραγωγός, μήτε ασκητής διά την αναζήτηση του Θείου Στοιχείου εντός του. Η αρχέγονη τριάδα σχηματίζεται – ενσαρκώνεται σε αυτόν, κατακλύζει τον εσωτερικό του κόσμο και πλάθει τον εξωτερικό. Οι λειτουργίες των Αρίων ενεργούν στο «σύμπαν» , στην «κοινωνία» που εσωκλείει η ίδια του η ύπαρξη. Αυτή η πρόκληση, δεν αποτελεί φυσική εξέλιξη, αλλά μία αναγκαία συνθήκη δεδομένου των καταστάσεων, της οποίας η Εσωτερική Δικαιοσύνη – Ισορροπία των τριών αυτών στοιχείων έγκειται σε μία σκληρή συνεχή μάχη. Η αναγκαιότητα, λοιπόν, διαμορφώσεως Ανθρώπων βασισμένους στο τριμερές αυτό σχήμα, έγκειται κατά βάση στις απαιτήσεις του Αγώνος και του Αίματος. Δεν υπάρχουν κοινωνικές δομές, δεν υπάρχουν ούτε καν αρκετές νησίδες αντίστασης. Υπάρχουν μονάχα μονάδες ατόμων, των οποίων η Φυσική Παρουσία καλείται να μετατραπεί σε Όχημα υπάρξεως - στον χρόνο - της Φυλής, του Πολιτισμού και του Αγώνα. Οι τρεις αυτές «λειτουργίες» του βίου ενός Παραδοσιακού Στρατιώτη, ενός Εθνικοσοσιαλιστή, κάθε Συντρόφου μας, δεν ενεργοποιούνται τόσο εύκολα, όσο μπορεί κάποιος να προσδιορίσει ή σε σύνολα λέξεων να εκτιμήσει. Ο ίδιος ο βίος , η ίδια η καθημερινή πάλη, δεικνύει τα ανυπέρβλητα εμπόδια και τους αμέτρητους εχθρούς που στέκονται απέναντι σε κάθε κορυφή του σχήματος. Επίσης, η κλίση καθενός προς την μία ή την άλλη κορυφή, οδηγεί στην ανάδυση εγωιστικών τάσεων, οι οποίες αποπροσανατολίζουν το σύνολο της προσωπικότητος χάριν της τέρψεως των επιτευγμάτων σε κάποιον συγκεκριμένο τομέα. Το πρόβλημα αυτό αντιμετωπίζεται με την συνεχή στρέψη μας προς τα σημεία όπου γνωρίζουμε πως υπολειπόμαστε. Ο καλός «παραγωγός» αν απομονωθεί στην επαγγελματική του καριέρα και επιτυχία θα σχηματίσει την ψευδαίσθηση της «υπερβάσεως». Η υπέρβαση του θα επέλθει όταν και εφόσον επιλέξει να υπερβεί τον «καλό» ασκητή, ή τον μάχιμο στρατιώτη. Αντιστοίχως, ο εν τη πνευματική άσκηση θαυμαστός σύντροφος, θα υπερβεί όντως τα όρια του αστού, όταν αποτελέσει και καλός παραγωγός και μαχητής. Με τα αντίστοιχα βέβαια μέτρα και σταθμά, διότι ουδέποτε οι καρμικές τάσεις δεν δύναται να εξαιρεθούν ή να παραβλεφθούν. Αντιθέτως, θεωρείται βέβαιο πως καθείς σε κάποια εκ των τριών λειτουργιών θα έχει μία ροπή που θα το στρέφει προς τον δρόμο της πραγματώσεως , ο οποίος ολοκληρώνεται με την ισορρόπηση. Διά την ανάβλυση των βυθισμένων στην λήθη αυτών λειτουργιών, προαπαιτείται η αυτοπειθαρχία, η επίγνωση και ο συνεχής έλεγχος του φλοιού μιας υπάρξεως. Κάθε μικρό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση θα φανερώσει εν συνεχεία την ενδελεχή δυσδιάκριτη αλληλεπίδραση των τριών λειτουργιών, κάτι το οποίο είναι απόρροια της μίας Ουσίας – Κέντρου, της οποίας εκφάνσεις αυτές αποτελούν. Η Ισορρόπηση των ομοούσιων εκφάνσεων οδηγεί και στην πλήρη επίγνωση – βίωση του Κέντρου. Κατά το ευγενέστερο για τους Αρίους μονοπάτι διαλογισμού η ουσιαστικότερη άσκηση δεν λαμβάνει χώρα σε κάποιο κάθισμα ή απομονωμένο χώρο, αλλά στην καθημερινή ζωή. Η Ιερατική λειτουργία αναδύεται στην πραγματική της κατάσταση, με την αληθινή της μορφή, την ώρα που ο φλοιός φοράει τον μανδύα του Στρατιώτη ή του Παραγωγού. Αντιστοίχως, η μαχητικότητα της στρατιωτικής φύσεως, αναβλύζει ως ακριβώς είναι πράγματι, την ώρα της πάλης για την καθυπόταξη του «εγώ», την πνευματική άσκηση και τις ανάγκες της «παραγωγής». Η Ενεργός Ζωή , όπως αυτή προσδιορίζεται από πληθώρα παραδοσιακών ανθρώπων ( ανάμεσά τους και ο Μάρκος Πάλλης) δείχνει τον δρόμο της συνεχούς – πλήρους εγρηγόρσεως ακόμη και όταν φαινομενικώς επικρατεί «ηρεμία» - «αφαίρεση». Η κατάσταση αυτή αποτελεί μία φυσική αρχή, μιας και η έννοια της ακινησίας αποτελεί ψευδαίσθηση του νου. Ακόμη και στο μικρότερο κομμάτι ύλης λαμβάνουν χώρα τιτάνιες συγκρούσεις, πόσο μάλιστα στο σύμπαν της υπάρξεως ενός ατόμου. Ίσως θεωρηθεί πως μία διαχώριση των λειτουργιών, θα ήταν αποτελεσματικότερη και πιστότερη στην αρχέγονη καστική της μορφή. Πέραν του γεγονότος ότι αυτό είναι πρακτικά αδύνατον λόγω των διαφορετικών συνθηκών και περιβάλλοντος, αποτελεί μάλλον και μία βολική δικαιολογία αδρανών και δειλών. Εν μέσω χάους, εν μέσω αλλοτριώσεως και παρακμής, μία πολυμέτωπη μάχη , είναι εξουθενωτική. Σίγουρα θα υπάρξουν στιγμές κατάρρευσης, εξαντλήσεως και μεταπτώσεων. Για αυτόν ακριβώς το λόγο, όμως, η ευγενέστερη διδασκαλία αφυπνίσεως των Αρίων είναι η αναζήτηση του βιώματος του «κενού», όπου δεν ζούμε τον Αγώνα, αφήνουμε τον Αγώνα να μας ζήσει, όπου με πρακτική άσκηση αντιμετωπίζουμε τις προσκολλήσεις, κάθε είδους πόνο, κάθε ψευδαίσθηση και ουδείς διαχωρισμός δύναται να διακριθεί μεταξύ του ιερού, της μάχης και της παραγωγής. Εκφάνσεις ιδίου κέντρου, πόλοι εντός της μίας φυσικής παρουσίας, όπου το δυναμικό τους την συγκρατεί συνεχώς εν δράσει. Εμπρός στην Φλόγα, τρείς διαφορετικές σκιές, τρείς διαφορετικές μορφές, τρεις διαφορετικές «λειτουργίες», μα μία Αλήθεια, ένα Κέντρο. Η φυσική παρουσία ενός Αρίου, εφήμερης άσκησης, μάχης, παραγωγής, μα αιώνιας προσφοράς στο Αίμα της Κοινότητός του και ταυτοχρόνου συνενώσεως με το αγέννητο, το αθάνατο, το ακλόνητο…