Περί κοινοτισμού
Ένα σύνολο ατόμων, μία πληθυσμιακή ομάδα ή ένα άθροισμα προσωπικοτήτων για να μπορέσει να θεωρηθεί κοινότητα θα πρέπει να έχουν προκαθοριστεί τα «κοινά» στοιχεία όσων αποτελέσουν τα ζωτικά μέρη ενός ευρύτερου οργανικού συνόλου. Αυτό το «κοινό» αποτελεί το σπέρμα γεννήσεως μιας κοινότητος, την σπίθα σε μία φλόγα. Κατόπιν, λαμβάνει χώρα η ανάπτυξη του ζωντανού αυτού οργανισμού, με όλα τα μέρη – όργανα- άτομα να συντελούν αρχικώς σε μία υγιή πορεία και μετέπειτα σε μία πραγμάτωση των σκοπών του συνόλου. Μονάχα με αυτή την συνοπτικά παρουσιαζόμενη βάση μπορούμε να προχωρήσουμε στην γραπτή αποτύπωση κάποιων στοιχειωδών θέσεών μας. Αυτή λοιπόν η κοινότητα, όντας ζωντανή, φυσική, κοσμική παρουσιάζει πολλά κοινά στοιχεία με μία ανθρώπινη φυσική παρουσία. Όπως σε έναν οργανισμό η αντιμετώπιση μίας ισχυρής ασθενείας εξαρτάται κατά μεγάλο κομμάτι από τις δυνατότητες του ανοσοποιητικού συστήματος καθώς και την ποιότητα της υγείας, η οποία έχει διαμορφωθεί βάσει του προτέρου βίου, έτσι και σε μία κοινότητα, έθνος, λαό οι αντιδράσεις του σε οποιαδήποτε «αρρώστια», εξαρτώνται από την κατάσταση της υγείας του και συγκεκριμένα των αμυντικών μηχανισμών που διαθέτει απέναντι σε επιπλοκές, μικρόβια κ.ο.κ. Οι αμυντικοί αυτοί μηχανισμοί προϋποθέτουν χρόνια προσπάθεια διαμορφώσεώς τους, σκληραγώγηση, εκγύμναση σώματος και νου. Κατά αυτές τις βασικές φυσικές αρχές, αν θελήσουμε να υπάρξουμε εντός μίας κοινότητος, οφείλουμε να εργαστούμε για την «υγεία» - σκληραγώγηση της θέσεώς μας οπουδήποτε στο «σώμα» αυτό, αλλά και για την συνολική εύρυθμη λειτουργία – πορεία του οργανισμού. Η εναρμόνιση όλων των ζωτικών οργάνων έγκειται στον δευτερεύον κέντρο του εγκεφάλου και στο πρωτεύον της κοιλιακής χώρας. Η πραγμάτωση οποιουδήποτε σκοπού , έγκειται στην κατάσταση που βρίσκεται ακόμη και το πιο φαινομενικώς ασήμαντο κύτταρο. Εν προκειμένω, αξίζει να αναφερθεί πως όπως στην φύση δεν νοείται η έννοια του ασήμαντου, αντιστοίχως και σε μία υγιή κοινότητα δεν μπορεί να υπάρξει η έννοια αυτή. Κάθε πράξη, κάθε πτυχή μιας προσωπικότητος, κάθε λέξη, κάθε συμπεριφορά αποτελούν εκφάνσεις της καταστάσεως και πρέπει να λαμβάνονται υπόψιν. Μπορεί ευρύτερα να ομιλούμε ή να γράφουμε πολύ εύκολα για κοινοτισμό, αλλά η ορθή γνώση επί του θέματος εσωκλείει την αντίληψη – σύλληψη της τρομερής δυσκολίας του. Διότι, η γέννηση και η ανάπτυξη ενός τέτοιου εγχειρήματος απαιτεί θέληση, αποφασιστικότητα, γνώση, δύναμη, πόρους, ήθος, ηθική, αφοσίωση, πίστη. Η ύπαρξή του , όμως, στον χρόνο απαιτεί μία γενιά σφόδρα εχθρική στην αρρώστια του εφήμερου. Μία γενιά αρκετά σκληρή και πολυμήχανη να υπάρξει στην καπιταλιστική κόλαση για την εξασφάλιση των απαραιτήτων πόρων, ικανή να σταθεί και να εξελιχθεί σε οποιοδήποτε περιβάλλον, αυστηρή στις αρχές της και πιστή στην πραγμάτωση, όχι των «ονείρων» που έχουν πλάσει τα αστικά κατάλοιπα, αλλά των καθηκόντων που η ιδία τους η αξιοπρέπεια απέναντι στην Φυλή και τον Πολιτισμό τους επιτάσσει. Το μόνο «εφήμερο» το οποίο μπορεί να υπάρχει σε αυτή την γενιά είναι ο πόνος είτε εκ των πάσης φύσεως «δυσχερειών» είτε εκ των παντός είδους «πληγών». Ο κίνδυνος του εφήμερου εντός μιας τέτοιας κοινότητος, δεν προσδιορίζεται μονάχα στο κομμάτι της καταστάσεώς της, αλλά ακόμη και στον προσανατολισμό της δράσεως. Ο ενθουσιασμός, η απογοήτευση, οι έντονες μεταπτώσεις, αποτελούν τροχοπέδη στην δύσβατη ανηφοριά των καιρών. Το συνειδητοποιημένο μέλος ενός οργανισμού εργάζεται με την μεγάλη πρόκληση της ισορρόπησής του σε λεπτά νήματα. Αποσκοπεί μονάχα σε αυτό που πρέπει να γίνει έχοντας όμως συνειδητά προσδιορίσει πρωτύτερα αυτά τα «πρέπει». Δεν υπάρχουν χαμόγελα μήτε δάκρυα σε αυτό το στάδιο. Δεν υπάρχουν επιβραβεύσεις. Υπάρχει μονάχα επαγρύπνηση, συντροφικότητα, αφοσίωση. Τα συναισθήματα υποχωρούν, όταν η αξιοπρέπεια και η τιμή γίνει αντιληπτή, όπως η σκουριά από ένα μέταλλο που αφέθηκε καιρό δίχως φροντίδα. Απογυμνωμένοι από εντυπώσεις και θέατρα σκιών, από προβολείς και συγχύσεις, στεκόμαστε ακλόνητοι στην θέση που έχουμε φθάσει όταν οι θύελλες μανιωδώς μας χτυπούν και προχωρούμε μπροστά όταν οι δυνάμεις και η ορατότητά μας το επιτρέπουν. Στην ομίχλη της δημοκρατίας, στα βάραθρα αυτά της παρακμής και της συγχύσεως, δεν θα κάνουμε το παραμικρό βήμα, αν δεν έχουμε τον πλήρη έλεγχο του δικού μας επομένου βήματος. Η δημοκρατία φαντάζει σαν την σάπια ξύλινη σκάλα, όπου αυτοί που βρίσκονται στην κορυφή της σε καλούν να την διαβείς για να αποτελέσεις το απαραίτητο βάρος διαλύσεως ενός σκαλοπατιού, όπου και εσύ θα χαθείς στο χάος που βρίσκεται από κάτω και εκείνοι εξασφάλισαν την θέση τους στην κορυφή για κάποιο καιρό ακόμη. Ολόκληρη η δημοκρατία αποτελεί έναν τιτάνιο εχθρό με ισχυρότατο ανοσοποιητικό σύστημα. Καταφέρνει να εξοντώνει τους ισχυρότερους εχθρούς της με τεχνάσματα που τους οδηγούν εντός των ερειπίων της δημιουργώντας τους την ψευδαίσθηση πως γνωρίζουν που «πατούν». Οι δημοκράτες , όμως, γνωρίζουν επακριβώς κάθε σπιθαμή του οικοδομήματός τους, γνωρίζουν κάθε σαθρό σημείο της σκακιέρας τους, γνωρίζουν πώς να εξοντώνουν ηρωικά στοιχεία, πώς να ξεφτιλίζουν εξαίρετες ποιότητες, πώς να παρέχουν χώρο εκτονώσεως στην αντιδραστικότητα δίχως κίνδυνο για το σύστημά τους. Ο δρόμος μας είναι μακράν των δημοκρατικών πλαισίων καθώς και όλων εκείνων των εφήμερων στοιχείων τα οποία θα διογκωνόντουσαν εντός αυτών, αλλά κατ΄ουσίαν θα ήτο πλήρως ελεγχόμενοι «ελεύθεροι χώροι» που εν γνώσει της η δημοκρατίας θα παρείχε. Στην σκακιέρα της δημοκρατίας θα σταθεί το πρώτο πιόνι ενός υγιούς οργανισμού όταν είναι τόσο ισχυρό ούτως ώστε με το που ακουμπήσει στο δάπεδο, να το συντρίψει. Η είσοδος στο οικοδόμημά της πραγματοποιείται με ευθύ προσανατολισμό προς τον εμπρησμό των σάπιων ξύλινων σκαλιών και τίποτα άλλο. Δεν αποσκοπούμε στην δημιουργία δομών, υποδομών ή ότι άλλο στα μέτρα μιας περιόδου παρακμής. Αγωνιζόμαστε για την ανάπτυξη ενός οργανισμού στα μέτρα του Ελληνικού και του Άριου με ποσοτικές αναλογίες τέτοιες, ώστε να εξασφαλίζεται η επιθυμητή ποιοτική ανάπτυξή του. Δεν αποτελούμε τάση ρευμάτων μήτε ανήκουμε σε κάποιο «χώρο». Ο μόνος χώρος που αντιλαμβανόμαστε είναι αυτός που δημιουργούμε, όπου σίγουρα πέραν της κοινότητος υπάρχει και «περιβάλλων» κύκλος. Βάσει αυτών, κάθε μεταβολή εντός μίας πολιτισμικής και ευρύτερης σε πολλά επίπεδα κατοχής δεν δύναται να θεωρείται πεδίο δράσεώς μας. Η δική μας δράση υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πέραν «κρίσεων» και «ασταθειών». Αγωνιζόμαστε για ένα τελείως διαφορετικό σκοπό από την εξουσία ή την εξάπλωση τάσεων. Αγωνιζόμαστε για μία τελείως διαφορετική Πατρίδα από την «Ελλάς Α.Ε.», για την οποία θα είμαστε Πατριώτες. Αγωνιζόμαστε για ένα τελείως διαφορετικό Έθνος από αυτό των νεοελλήνων, για το οποίο θα είμαστε Εθνικιστές. Αγωνιζόμαστε για έναν ριζικά διαφοροποιημένο εθνοκοινοτισμό, εντός του οποίου θα μείνουμε Ζωντανοί.
