Σκιαγράφηση
Αναζήτηση χρημάτων, τηλεόραση, φαγητό, διαδίκτυο, σαρκική εκτόνωση, εκδρομικές εξορμήσεις με το αμάξι, διασκέδαση σε κλουβιά ομόρρυθμων ή ετερόρρυθμων εταίρων. Ιδεολογίες και αξίες κατακρημνισμένες στα εκάστοτε μέτρα σε πυθμένες πηγαδιών, ποικίλων μορφών και διαστάσεων, διανοιγμένα στο ίδιο, όμως, παλιοχώραφο – νεκροταφείο. Βρωμιά και υποκρισία. Συμβιβασμοί και παζάρι για απλά υποφερτές ή όσο το δυνατόν πλουσιότερες και ανετότερες συμβιώσεις. Έρωτας εκπορευόμενος από την ανάγκη διαμορφώσεως της καθημερινότητος. Δημοκρατικές, αναρχικές, φασιστικές, εθνικιστικές φαντασιώσεις που επαληθεύονται στην σχισμή μίας κάλπης, στα τετραγωνισμένα πλαστικά ενός πληκτρολογίου, στα ηχητικά κύματα που παράγουν οι φωνητικές χορδές και εν τέλει συγκρούονται στο οπλισμένο σκυρόδεμα, στα τιμολογημένα προϊόντα που προήλθαν από την παραγωγική διαδικασία κάποιου τυπογραφείου. Ατομισμός – μισθοφόροι σκληροί και αφοσιωμένοι στην άνευ όρων πολεμική σύρραξη με τους πάντες και τα πάντα για την εξασφάλιση της οικογενειακής ή ατομικής ευημερίας. Συνετοί και «αθόρυβοι» καλοί άνθρωποι, σκυμμένοι και καλοσυνάτοι προσπερνούν και κλείνουν τα αυτιά και τα μάτια, μη τυχόν αντικρύσουν, μη τυχόν νιώσουν. Χαώδης χωροταξικός σχεδιασμός, χαώδης ηθικός ξεπεσμός, χαώδης πολιτισμικός εξευτελισμός. Τα ερείπια των προγόνων, τα απομεινάρια χιλιετών πολέμων εκπέμπουν μεγαλύτερη λάμψη από τις δημιουργίες των νεοτέρων γενεών σε καιρούς μάλιστα ευημερίας. Φύση κατακρεουργημένη, βορά στο κεφάλαιο και την ματαιοδοξία. Επιδερμικά στίγματα ενός αρρωστημένου σαρκίου το οποίο οδεύει προς τον θάνατο. Η φυγή μας από την μεγαλούπολη είναι επιλογή, συνήθως ανέφικτη και ίσως αδύνατη. Η εκρίζωση, όμως, των πεπερασμένων και καθιερωμένων προτύπων αστικής ζωής από εμάς τους ιδίους αποτελεί επιτακτική ανάγκη. Κυρίως, μάλιστα, εκείνων των προτύπων που έχουν διαμορφωθεί χωνεύοντας εντός τους και ένα «προφίλ» των ιδεών μας. Αποτελεί θλιβερή γελοιότητα να αυτοτιτλοφορείται κάποιος εθνικοσοσιαλιστής, εν καιρώ μάλιστα εξοντωτικού πολέμου ενάντια στο πολιτισμικό, πνευματικό και ψυχικό οικοδόμημα μαχητών του εθνικοσοσιαλισμού, ενώ ο βίος του τηρεί πιστά τα αστικά εκείνα πρότυπα, τα οποία επιτυχώς αλλοτριώνουν και εξαλείφουν πλήρως κάθε ίχνος Αριανικότητος και Ελληνικότητος. Εμπνευσμένοι, όχι από τις λέξεις, αλλά κυρίως από την ενέργεια που αυτές εσωκλείουν, θα αναφερθούμε σε μία ρήση του Ριβέρα. Η θέση μας είναι εκεί έξω, κάτω από τον έναστρο ουρανό, με το τυφέκιο στον ώμο….Και η δική μας θέση, δεν είναι πουθενά άλλου, παρά εκεί έξω, κάτω από το έναστρο ουρανό ή το γαλανό πέπλο του, με μία βούληση και ένα σκοπό. Τον Αγώνα. Μάχη για την εξασφάλιση του απαραιτήτου ζωτικού χώρου βλαστήσεως και καρποφορίας των ιδανικών μας. Σε επίπεδο τόσο υλικό όσο και άυλο. Συνειδητά απομακρυσμένοι από την ποσότητα και τις «χαρές» των μαζανθρώπων. Η Ηθική μας, σκληρή για τα μάτια των αστών, μα αγνή έκφανση στοιχειώδους συντροφικής συνέπειας για εμάς τους ιδίους. Η αυτοκαλλιέργεια και η αυτοβελτίωση, απαραίτητη πτυχή – μεταξύ πολλών- δεν αποσκοπεί σε κάποιου είδους ατομική επιδίωξη, αλλά στην διεύρυνση των δυνατοτήτων και στην αντιμετώπιση των ανθρωπίνων αδυναμιών. Άλλωστε, στα αδιέξοδα του πνεύματος, τον δρόμο δεικνύει ο νόμος του αίματος και αντιστρόφως. Δράση. Δρομολογημένη από τις επιταγές της σκέψεως και εν κυκλική αναδραστικότητα, σκέψη διαμορφωμένη από τις επιταγές της δράσεως. Δράσεως εσωτερικής και εξωτερικής. Ιδεαλισμός. Αυτός ο οποίος δίνει πνοή στην αφοσίωση και την πίστη, διότι αυτά τα χαρακτηριστικά στον βίο είναι και αυτά που σε βάθος χρόνου διατηρούν ισχυρή την Φλόγα της αληθούς ατομικής ή μη πορείας. Η ισορρόπηση του σώματος όταν αυτό έχει υπερβεί τα όρια αντοχής του, η δύναμη που θα μας κινήσει την επομένη αυγή όταν έχουμε απογοητευθεί ή εξαντληθεί από χιλιάδες περασμένες, το χαμόγελο που θα σχηματισθεί στα χείλη όταν αναφερθούμε στις πληγές, τις ήττες, του εξευτελισμούς και τις προδοσίες, το ήθος με το οποίο οφείλουμε να συνδέσουμε το όνομά μας, δύνανται να ευδοκιμούν μονάχα σε περιβάλλον ιδεολογικής καθαρότητος και άκρατου ιδεαλισμού. Αν πάρουμε απόφαση, πως για το επόμενο διάστημα της ζωής μας, θα εργαστούμε και θα αγωνιστούμε, δίχως καμία ανταπόδοση, δίχως τίποτα να μεταβληθεί, δίχως κανείς να επαληθεύει την ανάγκη υπάρξεως αυτού που αγωνιούμε να επιτύχουμε, με μόνον πλοηγό την Πίστη, τότε ίσως κάτι καταφέρουμε να διατηρήσουμε ζωντανό την επομένη της Πτώσεως. Ας ξεριζώσουμε, λοιπόν, τους αστούς και τα πρότυπά τους, τις συμβουλές και την κριτική τους, τα κληροδοτήματά τους που μας έγιναν συνήθεια, από εντός μας. Γιατί, όντως, η θέση μας είναι εκεί έξω… Κάτω από τα αστέρια, να αντικρίζουμε τις πληγές και να γελάμε, να αναμένουμε το σκληρό αύριο και να διψάμε να το νικήσουμε, να ευθυμούμε όταν ανερχόμαστε στα κοινωνικά τους στερεότυπα με πτυχία και επαγγελματικές καταξιώσεις παρουσιάζοντάς τους εν τέλει πόσο χαμηλά είναι εκείνοι, να ακροβατούμε μεταξύ σωφροσύνης και υπερβάσεως, να προχωρούμε δίχως να μας νοιάζει εάν η ίδια μας η αστική σκιά θα συνεχίσει να μας συνοδεύει. Μονάχα στα κελιά των μεγαλουπόλεων το χλωμό φως σκιαγραφεί μορφές, στο Φως των Ιδεών ποτέ.
