Το βέλος

…Προτού το βλέμμα χαμηλώσει και ο νους αρχίσει να παραμερίζεται χάριν της ασκήσεως, στην τελευταία βαθειά εισπνοή όπου ο θώραξ και η πλάτη οδεύουν προς την ορθή περήφανη αυτοκρατορική θέση τους, ένα βέλος ρίχνεται προς τον ουρανό…

Σώμα, κάθισμα, βέλος, ρουνικός συμβολισμός αποτελούν εργαλεία σκέψεως, διαμορφώσεως εικόνων, νοητικές προσεγγίσεις τα οποία κάθε συνεπής τεχνίτης, κατόπιν της εκτελέσεως της εργασίας του τα παραμερίζει. Έκτοτε ξεκινά το μονοπάτι των Αρίων..

Η πορεία ενός βέλους προς τον ουρανό αποτελεί το συνειδητό τρόχισμα των δεσμών ενός Αρίου με τον νοητό και κυρίως υλικό κόσμο, χάριν της αναζητήσεως των υψηλοτέρων αιθέριων κενών, όπου θα του δοθεί ο απαραίτητος ζωτικός χώρος σποράς και καρποφορίας των ανθών της φωτίσεως δια την μετέπειτα ορθή οικοδόμηση ολόκληρου του κελύφους της φυσικής του παρουσίας. Όσο περισσότερο πειθαρχήσει στην πάλη και τις κακουχίες, στην εργατικότητα και τον μόχθο, τόσο περισσότερο θα σκληρύνουν τα δάχτυλα και οι μύες του για το τέντωμα των ινών. Όσο περισσότερο ανηφορίσει, στα σισύφεια μαρτύρια της καθημερινότητος τόσο τα πόδια του θα δυναμώνουν και θα δύναται να σταθεί ακλόνητος ακόμη και στην άκρη του γκρεμού για να τοξεύσει. Όσο περισσότερο διεισδύσει στην δυτική θεώρηση, τόσο θα αυξηθεί η οξυδέρκεια διάκρισεωςς των φαινομενικώς αόριστων συντεταγμένων στοχεύσεως.

Κατόπιν, σαστισμένος στέκεται και παρακολουθεί την πορεία. Δεν πατάει εκείνος στην γη , μήτε το βέλος ταξιδεύει στον ουρανό. Βέλος και ασκητής αποτελούν μία ενότητα. Ενυπάρχουν στο ίδιο μονοπάτι με μόνη διαφορά πως το βέλος θα φθάσει στιγμιαία σε κάποιο «ύψος» και εν συνεχεία οι μοριακές του δομές θα διασπασθούν πλήρως και θα διαχυθούν στους ουρανούς, ενώ ο Άριος θα κατηφορίσει από την θέση του συνεχίζοντας το γκρέμισμα και το χτίσιμο του οικοδομήματός του. Θα στραφεί προς την τίγρη που αγωνιά να ιππεύσει και στον κόσμο των ερειπίων όπου θα πολεμήσει για να υπάρξει και να δημιουργήσει. Μία τεραστίων δυνάμεων, κυρίως ελκτικών, παγίδα, αποτελεί η νοητική φυλάκιση στην στιγμή της μεγίστου υψομετρικής αποστάσεως όπου βρέθηκε βέλος και τοξότης. Εκείνο το «παρόν», έκτοτε αποτελεί παρελθόν και εναντιώνεται στην βιωματική αντίληψη της ζωής και του αγώνος, η οποία επιτάσσει την ύπαρξη του ατόμου στο «τώρα». Το μόνο το οποίο απομένει, αποτελώντας βεβαίως ανεκτίμητη νίκη, είναι το «οξυγόνο» που εισπνεύσθηκε από την ψυχή, το συνειδητό και το ασυνείδητο -εκείνη την στιγμή - και το οποίο ταξίδευσε εντός των αναπνευστικών οδών του πολεμιστή έως ότου η εκπνοή του το αποβάλλει. Ίσως ο χρόνος κατά τον οποίο βιώνεται μία αληθής κατάσταση, είναι απειροστά μικρότερος από εκείνον που διαρκεί μία αναπνοή. Για την Αρία κοσμοθέαση όμως, ολόκληρη η ζωή, αποτελεί πρόσφορο πεδίο βιωματικής ασκήσεως αυτής ακριβώς της καταστάσεως, και όχι μόνο σε ατομικό επίπεδο. Το παρελθόν αποτελεί ένα πεπερασμένο χρονικό σύνολο και η ζωή πεπερασμένο σύνολο εμπειρικών γεγονότων και καταστάσεων. Η ουσία της αγωνιστικότητος, όμως, και του ηρωικού στοιχείου εις κάθε πτυχή της ζωής έγκειται στην δύναμη και την θέληση της υπάρξεως της Φλόγας την παρούσα στιγμή. Η πυρά της εσώτερης εξεγέρσεως δεν δύναται να σβήσει, παρά μόνον να σκεπαστεί από την τέφρα περασμένων χρόνων η οποία σκεπάζει επιμελώς τα εναπομείναντα πυρακτωμένα καρβουνιάσματα. Εφόσον όμως δοθεί η απαραίτητη «καύσιμη ύλη» , τότε δύναται ξανά να αποτελέσει Φωτιά. Αυτή , βεβαίως, αποτελεί και την γοητεία κάθε αληθούς βιώματος, ιδανικού ή θεωρήσεως. Κατόπιν της αρχικής εμφανίσεως, απαιτείται μονάχα η δύναμη και η θέληση τοξεύσεως διά την συλλογή των προς ριπή εις την πυρά υλών…