Η φλόγα
Η γραμμική θεώρηση του χρόνου και κυρίως των συμβάντων και της ενεργείας που περί- εσωκλείει αυτά, αποτελεί ένα δύσβατο εμπόδιο στην μετουσίωση της αναδράσεως και της εμπειρίας σε κανόνα χαράξεως του μακροπρόθεσμου και βραχυπρόθεσμου μέλλοντος. Αντιθέτως, η δύναμη κατανοήσεως και παρακολουθήσεως της κυκλικής τροχιάς, αποτελεί ικανή και αναγκαία συνθήκη αναπτύξεως εκείνης της επιταχύνσεως, η οποία δύναται σε κάποιες περιπτώσεις να οδηγήσει στην λυτρωτική εκείνη κατάσταση απελευθερώσεως από την περιοδικότητα. Πέραν των πνευματικών αναζητήσεων και της ασκητικής που θα εκπορευτεί από εκεί, μακράν των απλών κοσμικών φαινομένων που αδιαλείπτως λαμβάνουν χώρα γύρω μας, οφείλουμε να εστιάσουμε και σε εκείνα τα πεδία του βίου μας, που ενώ φαινομενικώς θεωρούνται ασήμαντες αθροίσεις στιγμών και γεγονότων, εντούτοις αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι τόσο της υπάρξεώς μας, όσο και ολοκλήρου του κόσμου, του οποίου οι νόμοι, θέλοντας και μη, θα αντικρίσουμε να ενθρονίζονται εν ριπή οξυδερκούς οφθαλμού. Πόσες φορές αναζητούμε την ένταση, το πάθος, την δύναμη, την μεγαλοπρέπεια, εκείνες τις στιγμές που η ανάσα γινόταν βαριά από τον ενθουσιασμό και το οξυγόνο που εισπνέαμε φαινόταν λιγοστό για τα στήθη μας. Εκείνες τις στιγμές που πρωτοαντικρίσαμε ένα σύμβολο, μία σημαία, ασπρόμαυρες φωτογραφίες, λάβαρα και τάφους στρατιωτών, ζωντανούς θρύλους των πεδίων μαχών και έναν συναγωνιστή δίπλα μας, με το ίδιο πείσμα πως είτε θα αλλάξουμε τον κόσμο, είτε θα χαθούμε μαζί του ηρωικά. Δεν υπήρχε άλλος δρόμος, δεν υπήρχε κανείς να σταματήσει την πορεία προς τον Αγώνα. Τα πάθη, οι ηδονές, ο εγωισμός, η κοινωνικότητα και ο αστικός καθωσπρεπισμός φάνταζαν αμμώδη καλλιτεχνήματα που με μία απροσδιορίστου φύσεως παιδικότητα χαιρόμασταν καθώς διαλύονταν από τους κυματισμούς των θαλασσών που είχαμε αρχίσει να πλέουμε. Έκτοτε… Έκτοτε τα συναισθήματα είτε με αργούς είτε με ταχείςς ρυθμούς μεταλλάσσονταν. Απογοήτευση, κατήφεια, αρνητικότητα, μιζέρια, απέχθεια και βρωμιά. Η αγνότητα των ιδεών, ο ιδεαλισμός, ο ρομαντισμός, η ανιδιοτέλεια πνίγηκαν από τους χειμάρρους των εγωισμών, της πολιτικής και της συγχύσεως. Παρελθοντολογία, προγονοπληξία, φετιχισμός, ψέμα και υποκρισία. Πολιτική και σύγχυση. Από ένα σημείο καμπής και ύστερα δεν υπάρχει στόχος και σκοπός, μονάχα εντυπώσεις. Ακόμη και αν οι γνώμες ή οι θεωρητικές απόψεις κάποιων προσπαθήσουν να αντικρούσουν αυτή την θέση, η ίδια η πορεία του εθνικοσοσιαλισμού εν Ελλάδι θα τους διαψεύσει. Στην πορεία αυτή, μία γραμμική αντίληψη των πραγμάτων μπορεί απλώς να συσκοτίσει τα πεδία εκείνα στα οποία ο κυκλικός ρους διαγράφει συνεχώς την τροχιά του, οδηγώντας το άτομο συνεχώς σε καταστάσεις, παρομοίας φύσεως με τις προηγούμενες. Η ασυναίσθητη αυτή επαναφορά μπορεί να απεικονιστεί ως μία κυκλική κίνηση σε ένα επίπεδο, όπου ενώ οι συντεταγμένες αλλάζουν συνεχώς, δίνοντας μία ψευδαίσθηση «αλλαγής», ο βασικός τύπος που περιγράφει την κίνηση παραμένει ο ίδιος και εν τέλει θα επαναφέρει το άτομο στην αρχική του θέση, η οποία είναι μακράν από τα αναφερόμενα «πρώτα χρόνια», διότι ασυνείδητα κατά την περίοδο της «πτώσεως» έχει μετατοπισθεί το κέντρον του κύκλου. Παρατηρείται δηλαδή, μία ψευδαίσθηση γραμμικής αναπτύξεως, η οποία κατ΄ουσίαν δεν είναι τίποτα άλλο από κυκλικές επιφανειακές χαράξεις μετατοπισμένες από τα επίπεδα της αγνότητος στα επίπεδα της μετριότητος και της βρωμιάς. Οι δύο αυτές ψευδαισθήσεις που γεννάει αυτή η φθοροποιός ατραπός, αυτοτροφοδοτούμενες κυρίως από πνευματικά ναρκωτικά, απολαμβάνουν να σκορπούν την καρκινική τους μανία, στον εν αποσυνθέσει κορμό της Ελληνικότητος και της Αριονικότητος. Μερικά από τα κυριότερα πνευματικά ναρκωτικά είναι τα ψυχολογικά συμπλέγματα, οι εμμονές, η αναζήτηση υπαιτίων, η προσκόλληση σε συγκεκριμένα πρόσωπα, η μανία, η συνομωσιολογία και η συρρίκνωση της σκέψεως και της αντιλήψεως. Η αγκίστρωση στο εφήμερο και το σάπιο εν είδει «καθάρσεως», δεν είναι τίποτα άλλο από προαυλισμός στην πνευματική φυλακή που αρνούμαστε να αντικρίσουμε. Για την αποτίναξη των ψευδαισθήσεων αυτών και για την αναγέννηση τόσο σε εσωτερικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, της νεανικής εντάσεως , του πυρωμένου πάθους σε συνδυασμό με την σκληρή εμπειρία, οφείλουμε αρχικώς να αναγνωρίσουμε την κυκλικότητα της ενεργείας μας, αλλά και του εν προκειμένω χρόνω επιπέδου στο οποίο κινούμαστε. Κατόπιν, η υπέρβαση έγκειται στην απαγκίστρωση μας από το δισδιάστατο επίπεδο γενικώς, χάριν μιας ελικοειδούς ανελικτικής φοράς. Ο χειρότερος εχθρός και ο αισχρότερος προδότης, δεν αναζητείται από έναν μαχητή μήτε σε «συναγωνιστές» μήτε σε «αρχηγούς». Διότι και τους δύο , ο ίδιος τους είχε κάποτε επιλέξει. Προσδιορίζεται κυρίως εντός του. Σε εκείνα τα κομμάτια του Είναι του, που για οποιοδήποτε λόγο, βρέθηκαν σε κάποιο επίπεδο. Αυτός ο εχθρός πρέπει να νικηθεί, αυτός ο προδότης πρέπει να τιμωρηθεί. Δεν νοείται Αγών που δεν υπεδείχθη, νοείται όμως Αγών που δεν δρομολογήθηκε από εμάς τους ιδίους. Οφείλουμε να επικεντρωθούμε και να καθυποτάξουμε εκείνα τα στοιχεία εντός μας που στάθηκαν ή στέκονται εμπόδια στην διεύρυνση των πεδίων που αγωνιζόμαστε. Έχουμε κληρονομήσει τόσα μικρόβια από την παρηκμασμένη κοινωνία εκ της μητρός της οποίας προήλθαμε, έχει τόσο αλλοτριωθεί το ψυχικό μας οικοδόμημα από τους νόμους και την ηθική των αστών, έχουμε τόσο απομακρυνθεί από την Ουσία της υπάρξεως μας, που κάθε βήμα προς τα πίσω αποτελεί βουτιά σε έναν γκρεμό, από όπου το ένστικτο μας και τα ευγενέστερα εναπομείναντα στοιχεία μας επί χρόνια πάλευαν να μας αναρριχήσουν. Η έννοια του εφήμερου εκ φύσεως εχθρεύεται την κραυγή ενός εθνικοσοσιαλιστή, της οποίας η ηχώ επιθυμεί να ταξιδέψει στους αιώνες. Τα κόμματα, οι ομάδες και τα άτομα αποτελούν κομμάτια του «εφήμερου». Αθροίσματα από «Εγώ» που μια μέρα θα ξεφτίσουν ως φυσικές παρουσίες. Αυτό το οποίο αντηχεί στον Ουρανό, στο Αίμα και την Πατρίδα, στους Θεούς και τους Ήρωες, είναι ο Αγώνας. Αν αναζητούμε εξευγενισμό, ας τον εφαρμόσουμε. Δίχως τυμπανοκρουσίες, γραφικές του απεικονίσεις και μεγαλοστομίες. Δίχως ανακοινώσεις, δίχως υποδείξεις. Η ειλικρινής προσφορά και προσέγγιση του εθνικοσοσιαλισμού μπορεί να είναι μόνο συνειδητή, κατόπιν στιγμιαίων βιωματικών εμπειριών, δίχως καμία ανάγκη αναδείξεώς της. Δεν μπορεί κανείς να αποτελέσει τον μεσσία κανενός άλλου. Μπορεί μονάχα να αποτελέσει τον δάσκαλο, τον ηγέτη,τον σύντροφο και να συμπορευτεί σε ένα κοινό μονοπάτι το οποίο, όμως, όντας εν τη γενέσει σε δισδιάστατο επίπεδο, δεν δύναται να οδηγήσει στην υπέρβαση προς την ανέλιξη, διότι αυτή λαμβάνει χώρα μονάχα σε ατομικό επίπεδο. Βεβαίως, βαθμηδόν, το άτομο για να συνεχίζει να χαράζει την αναφερομένη πορεία του, διαχέεται στην ομοούσια φύση της κοινότητος και της αληθείας. Βρισκόμενος, εν κατακλείδι, ένας Άριος πολεμιστής στον προσωπικό και συλλογικό ανήφορο του Αγώνος, αφήνει πίσω τις χρονικές περιόδους και τα μέρη που πέρασε. Αντλεί από εκείνα μονάχα εμπειρία και δύναμη διαφυλάττοντας ως κόρη οφθαλμού το ενστικτώδες Πάθος για Αγώνα με το βλέμμα καρφωμένο στις κορυφές που καρτερούν να τον υποδεχτούν και τις μάχες που θα συνθλίψουν τις σπείρες και τους κύκλους, λυτρώνοντάς τον. Κάθε Αυγή οι ηλιαχτίδες θα φωτίζουν τις παλιές ορατές και αόρατες πληγές, θα δεικνύουν την ζωή και τον Αγώνα, θα εμπνέουν και θα συνοδεύουν, έως ότου επέλθει η νύχτα. Τότε, σκύβοντας πάνω από την λίμνη της επιγνώσεως, αντικρίζοντας σε αυτήν τα άστρα που κοσμούν το περίγραμμα του, αντικρίζει εκείνη την παιδική φλόγα της νιότης. Ισχυρότερη, λαμπρότερη, πυρά θερμή και φωτοδότρα, φλόγα δάδας που οι χείρες του πνεύματος, της ψυχής και του βίου μετέφεραν μαζί τους…
