Περί προσανατολισμού
Η πολιτική, οι οργανώσεις, τα κινήματα και κάθε λογής ομαδοποίηση και συγκροτημένη (θεωρητικά) δράση, αποσκοπεί στην επίτευξη κάποιων σκοπών. Πόσο ξεκάθαροι είναι όμως αυτοί οι σκοποί, όταν υπάρχουν, μιας και η αποπροσανατολισμένη πλεύση προς το άγνωστο με χειροποίητες σχεδίες αποτελεί καίριο σημείο των καιρών. Πέραν της διευκρινίσεως, όμως, της φύσεως των στόχων που τίθενται, είναι απαραίτητη και η αναζήτηση της προελεύσεώς τους.
Υπάρχει ένα απύθμενο χάσμα μεταξύ της υπερασπίσεως μίας οποιασδήποτε θεώρησης και της ενσαρκώσεώς της. Είναι, σίγουρα, υπερβολικά βολικός ένας βίος κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του καθενός, με μία ταυτόχρονη προσπάθεια συμμετοχής στον «αγώνα», από έναν βίο ο οποίος αποτελεί ο ίδιος μία ατελείωτη πάλη για την ενσωμάτωση αξιών και ιδανικών στο οικοδόμημα της εκάστης προσωπικότητος. Είναι δύσβατη η ανηφόρα υπερνικήσεως των παθών, των αδυναμιών, ολόκληρου του εγωικού οικοδομήματος, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί και πλασθεί από το περιβάλλον που αναπτύχθηκε, το οποίο μάλιστα τη σήμερον ημέρα προσπαθεί και πολλές φορές καταπνίγει πλήρως πληθώρα αγνών ενστίκτων και κληρονομικών χαρακτηριστικών. Η εκδίωξη των ανθρώπων από την ίδια τους την ύπαρξη διαμέσου του σφυροκοπήματός τους με κουλτούρες, νοοτροπίες, επιστήμες και συνήθειες οι οποίες επιτηδευμένα αποκόπτουν τα δεσμά της «στεφάνης» κάθε φυσικής παρουσίας, από τον κεντρικό άξονά της, στερεί διαπαντός την δυνατότητα παρατηρήσεως, αναζητήσεως και εμπειρικής αισθήσεως της βαθύτερης ουσίας τους. Μη δυνάμενοι να στραφούν εκ της περιμέτρου- στεφάνης προς τον κεντρικό άξονά τους, δεν δύνανται εν συνεχεία ουδέποτε να μετατρέψουν ριζικώς την εν επιφάνεια καθημερινή ζωή, σε βίο εμποτισμένο από τα ανωτέρα ιδανικά και τις υπέρτατες αξίες. Να ηγεμονεύσουν δηλαδή εκείνες οι αλήθειες, τα αιώνια άφθαρτα στίγματα σοφίας που μπορούν να παρατηρηθούν σε κάθε οξυδερκή μαχητή, μέσω των «ψυχικών οφθαλμών» του, διανοίγοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τα μονοπάτια εκείνα προς τα οροπέδια της αληθούς αγωνιστικότητος. Διότι, δεν νοείται αληθής μάχη δίχως έναν αληθή σκοπό. Έναν προορισμό δεικνυόμενο από την εσώτερη βούληση ολόκληρης της κοινότητος, ολόκληρης της φυλετικής ψυχής και επουδενί από προσωπικές, ατομικές επιδιώξεις. Η προέλευση, λοιπόν, των στόχων μιας εθνικοσοσιαλιστικού χαρακτήρα κοινότητος, δεν μπορεί να είναι καμία άλλη πέραν των αιωνίων εκείνων επιταγών που θεμελίωσαν , όχι μονάχα την ύπαρξη, αλλά κυρίως τον λόγο υπάρξεως της Αριονικότητος και της κορωνίδος αυτής Ελληνικότητος. Δεν αγωνιζόμαστε μονάχα για την ύπαρξη της φυλής αυτής καθεαυτής, σαν να επρόκειτο για είδος αγρίου αιλουροειδούς εις κάποιαν κοιλάδα, αλλά για όλα εκείνα που μέσω της διατηρήσεως της φυλετικής καθαρότητος δυνάμεθα να διαφυλάξουμε, να βιώσουμε και να οδηγηθούμε. Ομοίως για το Έθνος, την Πατρίδα, την Θρησκεία, την Φύση. Μη μπορώντας κάποιος να αισθανθεί τον βαθύτερο λόγο υπάρξεως αυτού του Αγώνος, ουδέποτε θα προβληματιστεί για την υφή των «κινήσεων», την ποιότητά του, την πορεία και τον προορισμό του και ουδέποτε θα διανοηθεί να γίνει ο ίδιος αυτό για το οποίο αγωνίζεται. Απλώς αιωρείται μία αναμονή «αλλαγής» του κόσμου ούτως ώστε την επομένη της «επαναστάσεως» να προκύψει (πως;) μία νέα γενιά που θα ενσαρκώσει την παιδεία, την κουλτούρα και τον πολιτισμό…
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως δεκάδες σύγχρονες κινήσεις αντλούν την ύπαρξή τους από σημειολογία, συνθηματολογία, αισθητική και τακτικές γεννημένες εκ της μητρός της συγχρόνου παρηκμασμένης κοινωνίας. Αυτό το αδιέξοδο, αυτή η ανούσια αντιγραφή εχθρών και φίλων, αυτή η επιμονή στην ποσότητα και η προσκόλληση στα δεσμά απεχθών συνηθειών και αντιλήψεων , αποτελούν μία ασυνείδητη ( ή και συνειδητή) τεχνητή ομίχλη που συνεχώς καλύπτει τον δρόμο που ο πυρόξανθος Ήλιος των ιδεών μας αιωνίως δείχνει ως προορισμό. Υπάρχουν κομβικά σημεία στην πορεία διαμορφώσεως - αρχικώς ατομικού και κατόπιν συλλογικού – εσωτερικού και εξωτερικού πολέμου, των οποίων η αλόγιστη προσπέραση οδηγεί σε δρόμους, έτη φωτός μακράν των (ας υποθέσουμε) αρχικών αγνών σχεδιασμών. Μερικά από αυτά είναι η παράδοση, η ιερότητα, η δικαιοσύνη , οι διδασκαλίες της επιγνώσεως και αφυπνίσεως, η ανελικτική πορεία εκάστου ατόμου και ο κοινοτισμός.
Καμία κίνηση δεν γίνεται να παρατηρηθεί δίχως την ύπαρξη ενός σταθερού σημείου, μέσω του οποίου είναι μονάχα εφικτή η ορθή παρατήρηση. Ομοίως, από την στιγμή που κινούμαστε εντός συστημάτων, των οποίων είναι αναγκαία η ορθή παρατήρησή τους, για την αποφυγή των βαριδίων του ξεπεσμού τα οποία επιθυμούν να μας φορτώσουν και φυσικώς για την αναζήτηση των αδυνάμων σημείων καταστροφής τους, οφείλουμε να αναζητήσουμε ένα κέντρο. Το κέντρο αυτό έγκειται στην Παράδοση. Η διαμόρφωση ενός συγχρόνου παραδοσιακού ανθρώπου, αποτελεί όπως ο χρόνος κυνικά μας δείχνει, μονόδρομο επιβιώσεως του Αρίου πολιτισμού. Αναφερόμενοι σε παράδοση, εννοούμε τις αιώνιες εκείνες αξίες, οι οποίες μετατρέπουν μία εν προκειμένω χρόνω ανθρώπινη φυσική παρουσία σε μαχητική μονάδα ενάντια στον σύγχρονο παρηκμασμένο κόσμο. Βασικό σκαλοπάτι για την διαμόρφωση αυτού του νέου προτύπου είναι η αναζήτηση του ιερού στοιχείου και της Θείας Ουσίας στον καθημερινό βίο. Ο πνευματικός υλισμός που σταδιακά τόσο ο κομμουνισμός όσο και ο καπιταλισμός έχουν επιτύχει, έχει εκδιώξει κάθε θρησκευτικότητα, κάθε ιερότητα από τις ζωές των ανθρώπων, μετατρέποντάς τους σε καταναλωτικές και παραγωγικές μηχανές. Αντιθέτως, ο παραδοσιακός άνθρωπος, αντικρίζει στο σώμα, την ψυχή, το νου, την συνείδηση, την σκέψη και κυρίως στον κόσμο γύρω του, την ιερότητα που ενυπάρχει σε αυτά, αγωνιζόμενος πολλές φορές ενάντια σε κάποια από αυτά διά την βαθύτερη εμπειρική αίσθησή της. Κατόπιν, η αρμονία μεταξύ όλων αυτών των «κομματιών» είναι και εκείνη η οποία επιφέρει την εσωτερική και εξωτερική δικαιοσύνη, όπως αυτή ορίζεται από τον Πλάτωνα. Για την επίτευξη όλων αυτών των συνοπτικά αναφερομένων καταστάσεων είναι απαραίτητη η άσκηση, η πειθαρχία, η αυταπάρνηση, το θάρρος και η ανιδιοτέλεια. Πλείστοι δάσκαλοι, φιλόσοφοι, εσωτεριστές και παραδοσιολόγοι μας έχουν αφήσει κληρονομιά τόσο θεωρητικές , αλλά κυρίως πρακτικές μεθόδους επίτευξης της απαραίτητης εσωτερικής αφυπνίσεως, πολλές εκ των οποίων διεσώθησαν με κάποια πρωταρχική τους αγνότητα κυρίως στην Ανατολή, μιας και στους εν Ευρώπη Αρίους, ο χριστιανισμός κατόρθωσε διαμέσου πυρός και ατσαλιού να μεταδώσει τα πνευματικά καρκινώματά του. Εν συνεχεία, η ενδελεχείς ανέλιξη, αυτός ο αδυσώπητος εχθρός των στασίμων μολυσματικών, λιμναζόντων υδάτων, αποτελεί κύρια πυξίδα στην καθημερινή πάλη εκάστης ατομικής μονάδος. Η βαθύτατη Ελευθερία και Ειρήνη, επέρχεται στο κενό εκείνο μεταξύ της εξαντλήσεως και της υπερβάσεως, όπου στο παρών ενυπάρχει μόνο η στιγμιαία αίσθηση πυρπόλησης κάποιας μέχρι πρώτινος αδυναμίας. Αφότου επιτευχθεί η χάραξη του προσωπικού μονοπατιού, το επόμενο βήμα – ολοκληρώσεως - είναι η επίτευξη ενός κοινοτικού ομοούσιου ρου, ο οποίος θα αποτελέσει τον κινητήριο μοχλό, την σπίθα αναφλέξεως για την μετέπειτα «κίνηση» εντός των σημερινών συστημάτων αναφοράς. Κίνηση προερχομένη από τις ίδιες μας τις δυνάμεις, εφαρμοσμένες σε εκείνα τα σημεία που εμείς επιθυμούμε και κατευθυνόμενες προς τα εκεί που ο Σκοπός δεικνύει. Η αδιαφορία για την ποσότητα δεν εκρέει από το κατά πόσο λίγοι ή πολλοί μπορούν ή άλλαξαν ποτέ κάτι, αλλά για το ότι είτε λίγοι , είτε πολλοί, εμείς οφείλουμε να φθάσουμε στα συννεφαγκάλιαστα όρη του εθνικού σοσιαλισμού και όχι να παρασύρουμε το όνομα του ( διότι εκείνον ουδέποτε θα δυνάμεθα κατ΄ ουσίαν να επηρεάσουμε) σε τυρβώδης κοινωνικές περιπλανήσεις και άσκοπες διαγραμμίσεις πάνω σε δανεικούς χάρτες.
Κάθε στόχος μας, κάθε σκαλοπάτι του ευρύτερου Σκοπού, ο οποίος δεν είναι άλλως από την επίτευξη της κυριαρχίας της ατομικής και κοινωνικής εκφάνσεως των αρχών του εθνικού σοσιαλισμού, δεν μπορεί να αποτελεί προϊόν συναλλαγής , ζυμώσεων, ελιγμών και ανώφελων συγκρούσεων επικράτησης σε μικρόκοσμους. Ο εθνικοσοσιαλισμός δεν είναι πολιτικό μόρφωμα, μήτε συμπυκνώνεται σε κόμματα ή παρατάξεις. Δεν ορίζεται πλήρως από τον νου, ούτε επιτυγχάνεται η ύπαρξή του από την καταστροφή εχθρών του. Από ένα σημείο και πέρα, είναι εμπειρικός. Για να φθάσουμε στο σημείο αυτό, δεν είναι απαραίτητη κάποια επιφανειακή κοινωνική επικράτηση υποστηρικτών του, αλλά η επικράτηση των πρωτογενών αρχών του εντός ανθρωπίνων ομάδων, ανεξαρτήτως κοινωνίας και περιβάλλοντος. Διότι , οι αρχές του, ως αιώνιες κοσμικές αλήθειες, δύνανται να υπάρχουν παντού και πάντοτε, ικανές μονάχα να συντρίψουν και όχι να συντριφθούν.
