Ενάντια στους Νεο-Παγανιστές
Οι παρανοήσεις του Νέο-παγανισμού
Απόσπασπα από το Grundisse der Faschistischen Rassenlehre (1942) του Julius Evola.
Είναι μάλλον απαραίτητο να καταδειχθούν οι παρανοήσεις που κυριαρχούν σήμερα σε κάποιους ριζοσπαστικούς εσωτερικούς κύκλους, οι οποίοι θεωρούν πως η λύση βρίσκεται προς την κατεύθυνση ενός νέου παγανισμού. Μια αρχική και θεμελιώδης παρανόηση είναι ήδη εμφανής κατά την χρήση των όρων «παγανιστής/-ικός, παγανισμός». Κι εγώ ο ίδιος έχω μετανιώσει που χρησιμοποίησα τους παραπάνω όρους ως συνθήματα σε ένα βιβλίο, εκδοθέν στην Ιταλία το 1928 και στην Γερμανία το 1934.
Ο όρος paganus, που δηλώνει τον παγανιστή ή τον εθνικό, εμφανίζεται πράγματι σε μερικά αρχαία Λατινικά συγγράμματα, όπως του Livy, χωρίς κάποιον ιδιαίτερα αρνητικό τόνο. Τούτο, ωστόσο, δεν αλλάζει το γεγονός ότι με την έλευση της νέας πίστης η λέξη παγανιστικός (paganus) μετουσιώθηκε οριστικώς σε μια προσβλητική έννοια καθ’ ον τρόπο χρησιμοποιήθηκε από τους Χριστιανούς απολογητές. Προέρχεται από την λέξη pagus που σημαίνει κωμόπολη ή χωριό, και συνακόλουθα η λέξη paganus – παγανιστικός - αναφέρεται στην νοοτροπία των χωρικών, ήτοι στην νοοτροπία απλοϊκών, πρωτόγονων και δεισιδαιμόνων. Προκειμένου να προωθήσουν και να αποθεώσουν την νέα θρησκεία, οι απολογητές είχαν την κακή συνήθεια να εξυψώνουν τον εαυτό τους δυσφημώντας κάθε άλλη πίστη. Συχνό ήταν το φαινόμενο της συνειδητής και συστηματικής δυσφήμισης και αλλοίωσης όλων σχεδόν των προγενέστερων παραδόσεων, δογμάτων και θρησκειών, που ομαδοποιήθηκαν υπό τον υποτιμητικό τίτλο «παγανισμός» ή ειδωλολατρία. Προς τον σκοπό αυτό, οι απολογητές προσπάθησαν εσκεμμένα να τονίσουν τα στοιχεία εκείνα των προ-χριστιανικών παραδόσεων και θρησκειών που ελλείπονταν φυσικού ή αρχέγονου χαρακτήρος, μολονότι αυτά αποτελούσαν στοιχεία από καιρό παρηκμασμένα και παραγκωνισμένα. Τούτη η πολεμική οδήγησε συγκεκριμένα στον χαρακτηρισμό ο,τιδήποτε είχε προηγηθεί του χριστιανισμού, και συνεπώς μη-χριστιανικό, ως απαραιτήτως αντί-χριστιανικό.
Ο καθείς δύναται να καταλήξει λοιπόν στο συμπέρασμα ότι ο παγανισμός είναι εξ αρχής μία κατά βάσην πλαστή και μονόπλευρη σύλληψη που μετά βίας ανταποκρίνεται στην ιστορική πραγματικότητα της φύσεως του προχριστιανικού κόσμου και των κατά κανόνα υγιών διακηρύξεών του, πέραν κάποιων λιγοστών παρηκμασμένων στοιχείων και πτυχών, προερχομένων από εκφυλισμένα κατάλοιπα ακόμη παλαιότερων πολιτισμών. Έχοντας αποσαφηνίσει τα παραπάνω, ερχόμαστε σήμερα αντιμέτωποι με ένα παράδοξο συμπέρασμα : αυτός ο φανταστικός παγανισμός που δεν υπήρξε ποτέ αλλά κατασκευάστηκε από τους χριστιανούς απολογητές, σήμερα χρησιμεύει ως το σημείο εκκινήσεως κάποιων επονομαζόμενων παγανιστικών κύκλων – γι’ αυτό, και για πρώτη φορά στην ιστορία απειλεί να πάρει σάρκα και οστά.
Ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της συγχρόνου παγανιστικής κοσμοθεάσεως, σύμφωνα με τις πεποιθήσεις και τις διακηρύξεις των απολογητών του; Η στείρα προσκόλληση στην Φύση συνιστά το πρωταρχικό του γνώρισμα. Η παγανιστική βιοθεωρία αγνοεί τον υπερβατικό κόσμο – παραμένει προσκολλημένη σε μία μίξη Πνεύματος και Φύσεως, σε μια ασαφή ένωση Ψυχής και Σώματος. Περιορίζεται σε μια προληπτική θεοποίηση των φυσικών φαινομένων ή φυλετικών ενεργειών στα οποία προσδίδει θέσεις ελασσόνων θεϊκών οντοτήτων. Εξ αυτού προκύπτει πρώτα από όλα ένας παρτικουλαρισμός (1) αίματος και γης. Έπειτα ακολουθεί η άρνηση των αξιών της προσωπικότητος και της ελευθερίας και (έπεται) μια κατάσταση αθωότητος που είναι απλώς αυτή ενός ανθρώπου της φύσεως, ο οποίος δεν έχει ακόμα αφυπνιστεί από κάποιο αληθινό μεταφυσικό κάλεσμα. Και πέραν αυτής της αθωότητος υπάρχει μόνο έλλειψη απαγορεύσεων, «αμαρτία» και απόλαυση της αμαρτίας. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει τίποτα παρά δεισιδαιμονία ή μια καθαρή βέβηλη κουλτούρα υλισμού και μοιρολατρίας. Συνεπώς, εμφανίζεται η άφιξη του χριστιανισμού (αγνοώντας συγκεκριμένες πρόδρομες θρησκείες απορριφθείσες ως άνευ σημασίας) ως η δύναμις που επέτρεψε στην μεταφυσική ελευθερία να εκφραστεί, προωθώντας την θεία χάρη και την αξία της προσωπικότητος σε αντίθεση με τις μοιρολατρικές και τις παγιδευμένες αποκλειστικά στον φυσικό υλισμό αντιλήψεις του παγανισμού, φέρνοντας μαζί του (ο χριστιανισμός) ένα καθολικό ιδεώδες (με την καθολική έννοια της λέξεως ως παγκόσμιο) και έναν υγιή δυϊσμό, που κατέστησαν δυνατή την υποταγή της Φύσεως σε έναν ανώτερο νόμο, και τον θρίαμβο του «Πνεύματος» έναντι στον νόμο της σαρκός, του αίματος και των ψεύτικων θεών.
Αυτά αποτελούν τα κύρια γνωρίσματα της επικρατούσης αντιλήψεως περί παγανισμού, δηλαδή ο,τιδήποτε δεν συμπεριλαμβάνεται στην χριστιανική κοσμοθεωρία. Οποιοσδήποτε, όμως, έχει άμεση επαφή με την ιστορία των πολιτισμών και των θρησκειών, ακόμα και στοιχειώδης, δύναται να διακρίνει πόσο εσφαλμένη και μονομερής είναι ετούτη η στάση. Εξ άλλου, στους πρώτους πατέρες της εκκλησίας υπάρχουν σημάδια ανώτερης κατανοήσεως των συμβόλων, των διδασκαλιών και των προγενέστερων του χριστιανισμού θρησκειών. Ακολουθεί ένα μικρό δείγμα του αληθινού τους νοήματος.
Αυτό που κυρίως χαρακτήριζε τον προχριστιανικό κόσμο, σε όλες του τις εκφάνσεις, δεν ήταν η δεισιδαιμονική θεοποίηση της Φύσεως, αλλά μία συμβολική προσέγγιση και κατανόησή της, δυνάμει των οποίων (όπως έχω συχνά τονίσει) κάθε φαινόμενο και κάθε γεγονός θεωρούνταν ως μία αισθητή (αντιλαμβανόμενη διαμέσου των αισθήσεων) αποκάλυψις του υπεραισθητού κόσμου. Η παγανιστική κατανόηση του κόσμου και του ανθρώπου ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με έναν ιερό συμβολισμό. Επί πλέον, η αληθής παγανιστική βιοθεωρία δεν είχε καμία σχέση με μιαν ανούσια αθωότητα ούτε με την παράδοση στα σαρκικά πάθη, ακόμα κι αν ορισμένες μορφές της ήταν εμφανώς παρακμιακές. Είχε ήδη επιτευχθεί η επίγνωση του υγιούς δυϊσμού ο οποίος αντικατοπτρίζεται στην καθολικές θρησκευτικές ή μεταφυσικές της συλλήψεις. Εδώ θα ήταν καλό να αναφέρουμε τον δυισμό της πολεμικής θρησκείας των αρχαίων Αρείων του Ιράν, γνωστός πλέον σε όλους• την ελληνιστική αντίθεση μεταξύ των «Δύο Φύσεων», του Κόσμου και του Κάτω Κόσμου, ή την νορδική αντίθεση μεταξύ της φυλής των Ases και των στοιχειακών όντων• και τέλος, την Ινδοάρια αντίθεση μεταξύ της samsara, του χειμάρρου των μορφών και της mokthi, της «απελευθερώσεως» και της «τελειότητος».
Βάσει των παραπάνω, όλοι οι μεγάλοι προχριστιανικοί πολιτισμοί αγωνίστηκαν για την υπέρ-φυσική ελευθερία, ήτοι για την μεταφυσική τελειοποίηση της προσωπικότητος, και γνώριζαν τα Μυστήρια και τις μυήσεις. Έχω ήδη επισημάνει ότι τα Μυστήρια συχνά σηματοδοτούσαν την ανακατάληψη της αρχεγόνου καταστάσεως, της πνευματικότητος των ηλιακών Υπερβόρειων φυλών, χάρι στην παράδοση και την γνώση οι οποίες διαφυλάχθηκαν διαμέσου του μυστικισμού και του εσωτερισμού από τις μολύνσεις ενός ήδη παρακμάζοντος περιβάλλοντος. Έχουμε επίσης επισημάνει ότι στις Ανατολικές χώρες, η Αριανική ποιότητα είχε ήδη συνδεθεί με μια «δεύτερη γέννηση» η οποία επιτυγχανόταν μέσω της μυήσεως. Όσον αφορά στην φυσική αθωότητα η οποία συνδέθηκε με την παγανιστική λατρεία της σαρκός, αποτελεί παραμύθι και δεν υπήρξε ούτε καν σε απολίτιστους λαούς, καθώς αν και οι φυλές «της φύσεως» ελλείπονταν διακριτικής ικανότητος, είχαν εντούτοις καθιερώσει αναρίθμητα ταμπού, ποικίλες απαγορεύσεις και περιορισμούς με τρόπο συχνά αυστηρότερο από την ηθική των αποκαλούμενων «θετικών θρησκειών». Και σχετικά μ’ αυτό που με μια επιφανειακή θεώρηση μοιάζει να ενσαρκώνει το αρχέτυπο μιας τέτοιου είδους «αθωότητος», ήτοι το κλασικό ιδεώδες, δεν είχε ουδεμία σχέση με την λατρεία της σαρκός• δεν ανήκε σε αυτήν την πλευρά του δυαδικότητος σώματος-πνεύματος, αλλά στην άλλη (την δεύτερη). Όπως ήδη ειπώθηκε, το κλασσικό ιδεώδες συνίσταται στο Πνεύμα το οποίο είναι τόσο ισχυρό που υπό συγκεκριμένες ευνοϊκές πνευματικές συνθήκες συνθέτει το Σώμα και την Ψυχή καθ’ εικόνα του και ως εκ τούτου επιτυγχάνει την τέλεια αρμονία μεταξύ του εξωτερικού και του εσωτερικού.
Τέλος, υπάρχει διάχυτη στον «παγανιστικό» κόσμο μια φιλοδοξία μακριά από τον παρτικουλαρισμό, η οποία οφείλεται στα αυτοκρατορικά καλέσματα που σημάδεψαν την ανελικτική φάση των νορδικών φυλών. Αυτά τα καλέσματα συχνά ενισχυόταν και βελτιωνόταν μεταφυσικώς και παρουσιαζόταν ως η φυσική συνέχεια της εξαπλώσεως της αρχαίας ιερής έννοιας/συλλήψεως του κράτους• επίσης, ως η μορφή με την οποία η νικηφόρος παρουσία του «ανώτερου κόσμου» και της πατρικής Ολύμπιας Αρχής προσπάθησε να εκδηλωθεί στον κόσμο του γίγνεσθαι. Σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να θυμηθούμε την παλαιά ιρανική έννοια της Αυτοκρατορίας και του «Βασιλιά των Βασιλέων» καθώς και το σχετικό δόγμα hvarenu (την «θεία δόξα» με την οποία ήταν προικισμένοι οι Άριοι κυβερνήτες) και την Ινδοάρια παράδοση του «Παγκόσμιου Βασιλέα» ή cakravarti, κτλ. μέχρι και την επανεμφάνιση αυτών των συμβόλων στην Ολύμπια σύλληψη της αρχαίας ρωμαϊκής Πολιτείας και Αυτοκρατορίας. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε επίσης ιερά στοιχεία, τα οποία συστηματικά παρανοούνταν ή υποτιμούνταν όχι μόνο από τον χριστιανισμό αλλά και από τους συγγραφείς της «θετικής» ιστορίας. Ακόμη και η λατρεία του Αυτοκράτορος είχε την έννοια της ιεραρχικής ενότητος στην κορυφή του πανθέου, το οποίο αποτελούνταν από μια σειρά τοπικών και προγονικών λατρειών των μη ρωμαϊκών λαών, οι οποίες ήταν σεβαστές εφόσον διατηρούνταν μέσα σε συγκεκριμένα όρια. Τέλος, αναφορικά με την «παγανιστική» ένωση των δύο δυνάμεων, της πνευματικής και της κοσμικής, αυτή καθόλου δεν συνεπαγόταν μία συγχώνευσή τους. Σύμφωνα με τις «ηλιακές» φυλές εξέφραζε τα ανώτερα δικαιώματα που απονέμονται στην πνευματική εξουσία του πυρήνα κάθε ορθής πολιτείας• συνεπώς (η ένωση αυτή) δεν είχε την έννοια της χειραφετήσεως και της «κυριαρχίας» μιας κοσμικής πολιτείας. Εάν θέλαμε να προβούμε σε παρόμοιες διορθώσεις (εννοιών) υπό το πρίσμα μιας αληθούς αντικειμενικότητας, οι περιπτώσεις θα ήσαν αναρίθμητες.
ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΠΑΡΑΝΟΗΣΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ «ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΗ»ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Κρίνοντας από τα προλεγόμενα, υπάρχει πράγματι η δυνατότητα υπερβάσεως ορισμένων στοιχείων της χριστιανικής πίστης. Αρκεί να ξεκαθαριστεί το εξής: το λατινικό ρήμα transcendere – υπερβαίνω – σημαίνει κυριολεκτικά «αφήνω κάτι πίσω καθώς προχωρώ προς τα πάνω», όχι προς τα κάτω! Αξίζει να επαναλάβω ότι δεν αποτελεί προτεραιότητα μας η απόρριψη του χριστιανισμού• το ζητούμενο δεν είναι να δείξουμε την ίδια έλλειψη κατανοήσεως, όπως ο χριστιανισμός έδειξε και εξακολουθεί να δείχνει απέναντι στην αρχαία θρησκεία. Είναι περισσότερο ζήτημα συμπληρώσεως της χριστιανικής πίστεως με μια ανώτερη και αρχαιότερη πνευματική κληρονομιά, εξαλείφοντας αρκετά από τα στοιχεία της και δίνοντας έμφαση σε άλλα, σημαντικότερα, τα οποία δεν την (: την χριστιανική πίστη) φέρνουν απαραιτήτως σε αντιπαράθεση με τις καθολικές έννοιες της προχριστιανικής πνευματικότητος.
Δεν είναι, όμως, τέτοια η προσέγγιση των ριζοσπαστικών κύκλων που αναφέραμε στην αρχή. Πολλοί από αυτούς τους νεοπαγανιστές φαίνεται ότι έχουν πέσει σε μια εντέχνως κατασκευασμένη παγίδα, καταλήγοντας να συνηγορούν και να υπερασπίζονται ιδέες οι οποίες ανταποκρίνονται σε αυτόν τον κατασκευασμένο, προσκολλημένο στην φύση παρτικουλαρίστικο παγανισμό, ελλιπή φωτός και υπερβατικότητος, ο οποίος απετέλεσε το πολεμικό κατασκεύασμα της χριστιανικής παρανοήσεως περί του προχριστιανικού κόσμου και ο οποίος στηρίζεται κυρίως σε λίγα διάσπαρτα στοιχεία τούτου του εβρισκόμενου σε περίοδο παρακμής και μεταβατικότητος κόσμου.
Και σαν να μην φτάνουν τα παραπάνω, οι εν λόγω νέο-παγανιστές καταφεύγουν σε μια αντι-καθολική πολεμική, η οποία, οποιοδήποτε πολιτικό έρεισμα κι αν έχει, σέρνει μαζί της και προσαρμόζει αναλόγως τα παλαιά στερεότυπα ενός καθαρά μοντέρνου, ορθολογικού και διαφωτιστικού τύπου που έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως από τον Φιλελευθερισμό, την Δημοκρατία και τον Ελευθεροτεκτονισμό. Αυτό συνέβη άλλωστε ως έναν βαθμό και με τον H.S. Chamberlain, και εμφανίζεται εκ νέου σε ένα συγκεκριμένο ιταλικό κίνημα το οποίο προσπαθεί να συνδέσει την ορθολογιστική σκέψη με το «ιδεαλιστικό» δόγμα της εμμένειας (2).
Υπάρχει μια γενική και καταφανής τάση στον νέο-παγανισμό προς την δημιουργία ενός νέου δεισιδαιμονικού μυστικισμού, βασισμένου στην αποθέωση της εμμένειας, της Ζωής και της Φύσης, ο οποίος βρίσκεται στην οξύτερη δυνατή αντίθεση με το Ολύμπιο και ηρωικό ιδανικό των εξόχων Αρίων πολιτισμών της προχριστιανικής αρχαιότητος. Τάση που παρά τις εσφαλμένες προσδοκίες τους θα οδηγήσει προς μια υλιστική, μητριαρχική και τελλουρική κατεύθυνση, εάν δεν εξαντλήσει τον εαυτό της σε ένα θολό και «κουλτουριάρικο» φιλοσοφείν. Επί παραδείγματι, θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε τι ακριβώς εννοούν με τον όρο «Φύση», τον οποίο αγαπούν τόσο πολύ αυτές οι ομάδες; Δεν ωφελεί και πολύ να τονίσω ότι σαφώς δεν αναφέρονται στην Φύση που βίωσε και αναγνώρισε ο αρχαίος παραδοσιακός άνθρωπος, αλλά σε μια ορθολογική κατασκευή της Γαλλικής Εγκυκλοπαιδικής περιόδου. Οι Εγκυκλοπαιδιστές ήταν αυτοί με απολύτως ανατρεπτικά και επαναστατικά κίνητρα σκαρφίστηκαν τον μύθο της καλής, σοφής και άρτιας Φύσεως σε αντίθεση με την σάπια «Κοινωνία του ανθρώπου».
Συνεπώς είναι πρόδηλο ότι ο αισιόδοξος φυσικός μύθος του Ρούσω και των Εγκυκλοπαιδιστών κινείται στο ίδιο μήκος κύματος με τα «φυσικά δικαιώματα», τον οικουμενισμό, τον φιλελευθερισμό, τον ανθρωπισμό και την άρνηση κάθε θετικώς δομημένης μορφής κυριαρχίας. Επιπλέον, ο εν λόγω μύθος δεν έχει καμία βάση στην φυσική ιστορία. Κάθε ειλικρινής επιστήμων γνωρίζει πως δεν υπάρχει χώρος γι’ αυτήν την «Φύση» στο πλαίσιο των θεωριών του, που ως αντικείμενό τους έχουν τον καθορισμό απολύτως αφηρημένων αντιστοιχειών και μαθηματικών σχέσεων. Όσον αφορά στην βιολογική έρευνα και την γενετική έχουμε ήδη διακρίνει την αστάθεια που θα προέκυπτε αν κάποιος θεωρούσε ότι ορισμένοι νόμοι είναι τέλειοι (: τελικοί/οριστικοί), ενώ ανταποκρίνονται μόνο σε μια μερικότερη πτυχή της (φυσικής) πραγματικότητος. Αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούν σήμερα «φύση» δεν έχει καμία σχέση με αυτό που σήμαινε η φύση για τον παραδοσιακό, ηλιακό άνθρωπο ή με την γνώση που εδύνατο να προσεγγίσει χάρη στην ολύμπια και βασιλική του θέση. Τίποτε από αυτά δεν υπάρχει στους υπερασπιστές τούτου του νέου μυστικισμού.
Παρανοήσεις του ιδίου τύπου εγείρονται και σχετικά με την πολιτική σκέψη. Στον πολιτικό χώρο ο παγανισμός συχνά χρησιμοποιείται ως συνώνυμο μιας εγκοσμίου αλλά παράλληλα κι αποκλειστικής ιδέας περί κυριαρχίας, που ανατρέπει τους συσχετισμούς. Έχουμε ήδη επισημάνει ότι στις αρχαίες πολιτείες, η ενότης των δύο δυνάμεων σήμαινε κάτι τελείως διαφορετικό• αποτελούσε την βάση για την πνευματοποίηση της πολιτικής, ενώ ο νέο-παγανισμός καταλήγει στην πολιτικοποίηση του πνεύματος και ως εκ τούτου πορεύεται πάλι στο εσφαλμένο μονοπάτι των Γαλλικανών και των Ιακωβίνων. Αντιθέτως η αρχαία σύλληψη της πολιτείας και της Αυτοκρατορίας πάντοτε συνδεόταν με το Ολύμπιο ιδανικό.
Πως θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την νοοτροπία που αντιμετωπίζει τον ιουδαϊσμό, την Ρώμη, την Καθολικής Εκκλησία, τον Ελευθεροτεκτονισμό και τον Κομμουνισμό ως ένα και το αυτό, μόνο και μόνο επειδή οι βασικές τους αρχές διαφέρουν από την απλοϊκή σκέψη του Λαού; Η σκέψη του Λαού, όπως φαίνεται, κινδυνεύει να χαθεί στο σκοτάδι, όπου καμία διακριτική δυνατότης δεν έχει σημασία πια. Φαίνεται ότι έχει χάσει το αυθεντικό αίσθημα της ιεραρχήσεως των αξιών και ότι δεν μπορεί να ξεφύγει από την νοσηρή εναλλακτική του καταστροφικού διεθνισμού κι εθνικιστικού παρτικουλαρισμού, μιας και η παραδοσιακή αντίληψη της Αυτοκρατορίας είναι ανώτερη των δύο αυτών προσεγγίσεων.
Για να περιοριστούμε σε ένα απλό παράδειγμα: το καθολικό δόγμα πράγματι αποτελεί ένα αποτελεσματικό και χρήσιμο αποτρεπτικό μέσο, καθώς αναχαιτίζει τον εγκόσμιο μυστικισμό και παρόμοιές του εκρήξεις να ξεπεράσουν ένα συγκεκριμένο όριο• αποτελεί ένα ισχυρό φράγμα και προστατεύει την περιοχή όπου η υπερβατική γνώση και τα αυθεντικώς υπέρ-φυσικά και θεία στοιχεία κυβερνούν – ή όπου τουλάχιστον θα έπρεπε να κυβερνούν (κυριαρχούν). Θα μπορούσαμε να επικρίνουμε τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίστηκε αυτή η υπερβατική γνώση από τον χριστιανισμό, αλλά δεν θα μπορούσαμε να περάσουμε και στο «βέβηλο» άκρο υπερασπιζόμενοι μια θρησκευτική προσέγγιση που φαντασιώνεται την υποτιθέμενη Άρια φύση του δόγματος της εμμένειας, της «φυσικής θρησκείας», της λατρείας της «ζωής», κτλ. χωρίς στην ουσία να χάσουμε το επίπεδο μας. Συνοπτικώς, δια τούτης της προσεγγίσεως δεν ανάγεται κανείς στον κόσμο των αρχέγονων απαρχών, αλλά σ’ αυτόν της Αντιστρόφου Παραδόσεως ή των χθόνιων και πρωτόγονων μορφών του είναι. Αυτό στην ουσία συνιστά και τον καλύτερο τρόπο/μέσο δια του οποίου οι πιο φανατικοί νέο-παγανιστές προσηλυτίζονται εκ νέου στον Καθολικισμό!
Θα πρέπει, λοιπόν, να είμαστε προσεκτικοί και να μην παγιδευόμαστε σε τούτες τις παρανοήσεις και τα λάθη, τα οποία έχουν επινοηθεί προς ενίσχυση του εχθρού. Καθείς θα πρέπει να εξελιχθεί ώστε να φτάσει στο επίπεδο όπου η διδακτική σύγχυση, η αμπελοφιλοσοφία και η αυθαίρετη διανοητική δραστηριότητα θα αποκλείονται• στο επίπεδο όπου θα μπορεί να αντιστέκεται ενεργητικά απέναντι σε κάθε επιρροή παθιασμένων επιθυμιών, προϊόντα συγχύσεως, και σε κάθε επιθετική απόλαυση της αντιπαραθέσεως• και υπέρ άνω όλων, στο επίπεδο όπου τίποτε δεν είναι σημαντικότερο παρά η ακριβής, αυστηρή, αντικειμενική σοφία του πνεύματος της Αρχεγόνου παραδόσεως.
Μετάφραση-Απόδοση: Υπερβορεία
Σημειώσεις 1. Η προσκόλληση στο μερικό/ειδικό και όχι στο συνολικό· το αντίθετο της καθολικότητος. Σε πολιτικό επίπεδο σημαίνει π.χ. την τυφλή υποστήριξη της κομματικής γραμμής και συμφερόντων εις βάρος των συλλογικών. 2. Φιλοσοφικός όρος· το αντίθετο της υπερβατικότητος. Πιο συγκεκριμένα οι φιλόσοφοι που ομιλούν περί εμμένειας θεωρούν πως το θεϊκό στοιχείο ενυπάρχει στον κόσμο και δεν βρίσκεται εκτός αυτού.
