Δημήτριος Γαλανός

Έχουμε πολλάκις αναφερθεί στον «ενεργό βίο» ως την μόνη ατραπό ανελίξεως και πλήρους ρήξεως με έναν σύνηθες , αστικό ή μη, καθημερινό βίο. Ο προσανατολισμός αυτός δεν αποτελεί μία ευκαιριακή επιλογή ή μίαν επιβεβαίωση / αντίθεση προς άλλες πορείες , αλλά μία «εκπνοή» αθέμιτης, ακαριαίας επιλογής δράσεως, κατόπιν στιγμιαίων «εισπνοών » ικμάδων φωτός. Σε αυτήν την Τέχνη της Ζωής και του Θανάτου ορθώνεται η αναγκαιότητα ωθήσεως και εμπνεύσεως εκ του παραδείγματος.

Ο Δημήτριος Γαλανός υπήρξε κατά γενική ομολογία όσων τoν γνώρισαν ένας ξεχωριστός άνθρωπος, τόσο για το έργο όσο και για το ήθος του. Γεννήθηκε το 1760 εις την πόλη των Αθηνών. Η οικογένειά του αριθμούσε πληθώρα κληρικών και ως ήταν φυσικό κατόπιν της αναγνωρίσεως των πολλαπλών και ποικίλων χαρισμάτων του, τον προέτρεψαν να ακολουθήσει μία ιερατική πορεία. Το 1774 ξεκινάει την φοίτησή του στο ονομαστό για την εποχή δημοτικό σχολείο του Μεσολογγίου ενώ το 1778 συνεχίζει τις σπουδές του στην Ελληνική Ορθόδοξη Σχολή της Πάτμου όπου δίδασκε ο Δανιήλ Κεραμέας, ο διαπρεπέστερος φιλόλογος της εποχής. Κατόπιν της αποφοιτήσεώς του καλείται στην Κωνσταντινούπολη από τον θείο του Μητροπολίτη Καισαρείας ο οποίος τον προορίζει για κληρικό και δάσκαλο. Ο Δημήτριος Γαλανός , όμως, αρνείται την πρόταση και κατευθύνεται προς την Ινδία όπου ξεκίνησε να διδάσκει σε Ελληνικό σχολείο στην Καλκούτα. Πέραν των διδακτικών του καθηκόντων δραστηριοποιήθηκε και στο τομέα του εμπορίου, σε συνεργασία με τον τοπικό ισχυρό κύκλο Ελλήνων εμπόρων, εξασφαλίζοντας ισχυρά εισοδήματα τα οποία διευκόλυναν κατά πολύ την μελλοντική απομόνωση και αφοσίωση στο μεταφραστικό του έργο. Από το 1793 εγκαθίσταται στο Μπενάρες, όπου θα αφήσει την τελευταία του πνοή στις 3 Μαΐου του 1833.

Στις 29 Απριλίου του 1833 συντάσσεται και σφραγίζεται η διαθήκη του, στην οποία ο Έλληνας λόγιος κληροδοτεί όλα του τα σανσκριτικά βιβλία, τα γραπτά, τις μελέτες και τις μεταφράσεις του στην Ακαδημία Αθηνών μαζί με μία μεγάλη για την εποχή οικονομική δωρεά της τάξεως των 36.000 δραχμών για τις δραστηριότητες της Ακαδημίας. Ανάμεσα σε αυτά τα έργα υπήρχαν οι μεταφράσεις πολλών παραδοσιακών κειμένων και επών απευθείας εκ της Σανσκριτικής στα Ελληνικά, καθώς και ένα σύνολο λεξικογραφικών χειρογράφων ( Λεξικό Σανσκριτικής – Ελληνικής – Αγγλικής) το οποίο απετέλεσε και ένα από τα σημαντικότερα παγκοσμίως λεξικά Σανσκριτικής. Βεβαίως, η αξία όλων αυτών των χειρογράφων ήτο άγνωστη για την εποχή εκείνη με αποτέλεσμα την κακή μεταχείριση των χειρογράφων. Η πρώτη προσπάθεια εκδόσεως του έργου του Γαλανού ξεκίνησε το 1853 από τον ίδιο τον διευθυντή της Εθνικής Βιβλιοθήκης Γ.Κ. Τυπάλδο, ο οποίος όμως λόγω οικονομικών δυσχερειών δεν κατάφερε να συνεχίσει την προσπάθεια αυτή. Ακόμη και σήμερα, μικρό μέρος του έργου του Γαλανού έχει παρουσιασθεί στην Ελλάδα, ενώ από το 1850 όταν και έγινε γνωστό το έργο και ο βίος αυτού του μοναδικού Έλληνα στους Ευρωπαϊκούς φιλολογικούς κύκλους, αποτελεί μία εξέχουσα προσωπικότητα μνείας και παραδειγματισμού. Να σημειωθεί πως μέχρι τον θάνατό του μονάχα ένα έργο του είχε γίνει γνωστό στην Δύση, και αυτό με το όνομα ενός Έλληνα ναυτικού ο οποίος εκμεταλλεύτηκε την ανιδιοτέλεια του Γαλανού παρουσιάζοντάς το ως δικό του.

Εν κατακλείδι, αξίζει να αναφερθεί πως στα προλεγόμενα των μεταφράσεων του Γαλανού γίνεται εμφανής τόσο η εμβάθυνσή του στην Ελληνική κοσμοθέαση, αλλά και η βαθειά διείσδυσή του στον Ινδουισμό. Υπήρξε από τους λίγους Ευρωπαίους που μπορούσαν να φορούν την Βραχμανική περιβολή, ενώ για τους Ινδούς Βραχμάνους ήτο ο Πλάτων του Αιώνος τους…