Στην ειρκτή του ανθελληνικού τους σωφρονισμού…
…ετοιμάζει μία ζωή έναν θάνατο να αποδράσει…
Στους διαδρόμους ενός λαβυρίνθου, νοητικού και ψυχικού, θα περιπλανιέται ο βίος μας, όπου οι θόρυβοι των κυλίνδρων και των ιμάντων, οι οσμές από τις καύσεις και η μεσολάβησή μας στις μυριάδες μεταφορές ηχητικής ισχύος θα μας προειδοποιούν να παραμερίσουμε. Να σταθούμε λίγο πιο πέρα στο διάδρομό μας, μένοντας μερικά δευτερόλεπτα να αναλογιστούμε πόσα χαθήκαν σε αυτή την υποδιαίρεση χρόνου και προστεθήκαν σε αυτές που ακολουθούν. Εισπνέοντας υποχρεώσεις και εκπνέοντας υπερβάσεις, ενόσω τα όνειρα και οι προσδοκίες που γεννάει η καταραμένη ιδεαλιστική φύση μιας προαιώνιας κληρονομιάς συμπιέζονται στο κενό χρόνο των βλεφάρων καθώς ασυναίσθητα κλείνουν και ξανανοίγουν για να γεννήσουν τα απαραίτητα δάκρυα αυτοπροστασίας των οφθαλμών, από όσες χημικές ενώσεις επικολλήθηκαν πάνω τους. Και εκεί, καθώς με την πλάτη θα σταθείς στο γκρίζο τοιχίο, θα αναλογιστείς : Αν δεν είναι ευχή το ότι τουλάχιστον δύναμαι στιγμιαία να αποκτήσω το αναγκαίο ύψος να αντικρίσω αυτή την καθόλου τυχαίως ρυμοτομική σύγχυση τότε τι είναι; Και αν δεν είναι κατάρα να θεωρώ πως το κάθε ύψος από αυτή αποτελεί ένα κάλεσμα στις δικές μου ερινύες τότε τι άλλο;
Είναι τότε που ο χρόνος θα πρέπει να λυγίζει μπροστά σε μία Πίστη, την οποία δεν πρέπει ούτε στιγμή να παραμερίσεις, γιατί μπορεί να σου χαρίσει μία μικρή φλόγα. Μικρή, μα ικανή να φωτίσει τα ίχνη σε αυτούς τους διαδρόμους. Ίχνη από αίμα, ίχνη από διδάγματα, ίχνη από παραδείγματα, ίχνη από πόνους και χαρές, ίχνη από όλους αυτούς τους αγνώστους της Ιστορίας, οι οποίοι όμως έζησαν και κράτησαν ο καθένας με τον τρόπο του την δυνατότητα ρήξεως του εφήμερου με το αιώνιο. Της ρήξεως μεταξύ φόβου και λυτρώσεως, της ρήξεως με όλα τα δεσμά που καθυποτάσσουν την τάση για ανέλιξη στον βούρκο της κτηνώδους και ενστικτώδους απλώς επιβιώσεως. Και , οφείλεις , τότε να διακρίνεις μέσα στην οχλοβοή τις ρίζες. Τις ρίζες των Ιδανικών σου, τις ρίζες της Αγωνιστικότητός σου. Και σε εκείνες τις ρίζες, δεν θα βρεις τον χρυσό, μα το Αίμα, δεν θα βρεις μετοχές και τόκους, μα Πατρίδα, δεν θα βρεις διασκέδαση και εκτόνωση, μα Αρετή, δεν θα βρεις μάζα, μα Προσωπικότητες, δεν θα βρεις σκλαβιά στην ύλη, μα Ελευθερία.
Θα συνεχίσεις κατόπιν το διάβα σου με όλα αυτά κατά νου. Θα αντικρίσεις ανθρώπους πολλούς να έχουν ξεκινήσει από τις ίδιες αυτές ρίζες ή ανθρώπους που στις δικές τους πορείες τις αναγνώρισαν. Μην θεωρήσεις πως ο δικός σου διάδρομος είναι καλύτερος από τον δικό τους. Να θυμάσαι πάντα πως η εποχή μας γέννησε σε έναν τεράστιο λαβύρινθο, όπου οι αποκλίσεις δεν είναι πάντοτε επιλογή, όπου η δύναμη δεν είναι δεδομένη, όπου το φως δεν είναι πάντοτε παρόν. Χρέος σου, δεν είναι να καταναλώνεις πρότυπα του παρελθόντος, μήτε να εκμεταλλευτείς την όποια δυνατότητα αποστασιοποιήσεως χάριν παρατηρήσεως και κριτικής των όσων θα μπορείς να δεις, αλλά να στραφείς στην ολομέτωπη μάχη με τους χτίστες του τεχνητού αυτού χάους, και να γεννήσεις τα πρότυπα ρήξεως του μέλλοντος. Είναι σίγουρο πως θα σταθείς λοιπόν σε πολλά τοιχία από την κόπωσή σου. Κάποιες φορές, η έλλειψη φωτός θα σε αποτρέπει να σταθείς κάπου, και τότε επιταχύνοντας για την αναζήτησή του, ίσως σωριαστείς κάπου μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Δίχως ανάσες, δίχως ελπίδα. Θα εύχεσαι τότε να υπάρχει κάποιος να γραπώσει τα χέρια σου και να σε ανασηκώσει. Ποιος θα τον έχει γεννήσει αυτόν όμως; Η ίδια η ιστορία και η ανθρώπινη φύση μας δεικνύει πως αξίζει να δώσεις εσύ πρώτος το στίγμα του συναγωνιστή σε εκατό ψυχές τριγύρω σου. Από όλους αυτούς οι ενενήντα εννεά θα το έχουν ξεχάσει σε μερικές υποδιαιρέσεις του χρόνου, αλλά ένας να είσαι σίγουρος πως θα είναι ο αυριανός σύντροφος, ο άνθρωπος που αν όχι εσένα, κάποιον ακόμη θα ανασηκώσει και ο Αγώνας θα συνεχιστεί. Μας εκπλήσσει τόσο αυτό το Γένος μας, που ποτέ μα ποτέ δεν μπορούμε να προβλέψουμε ποιοι θα είναι αυτοί οι Ήρωες, ποιοι θα είναι όχι απλά οι συναγωνιστές, αλλά οι σύντροφοι των αυριανών Αγώνων. Είναι οι άνθρωποι οι οποίοι περιπλανιόνται και αυτοί στης ίδιας κατασκευής αστικές χαράδρες του μεγάλου μας λαβυρίνθου, οι οποίοι φέρουν στα χέρια τους μία μικρή δάδα της Ιδέας, άλλοι συνειδητά , άλλοι μη. Και είναι ότι πολυτιμότερο, μιας και ξέρεις πως ότι σπανιότερο είναι εκείνες οι καρδιές , εκείνοι οι Άνδρες και οι Γυναίκες, όπου στο βλέμμα τους μένει ζωντανή αυτή η ανυπότακτη τρέλα της ράτσας μας να μην σταματά τον ρου της στην ιστορία. Χτίζουμε λοιπόν, στα χρόνια που περνούν, όχι μονάχα αγωνιστικότητα, αλλά και αγωνιστικό ήθος. Αναγνωρίζουμε πρωτίστως τις αδυναμίες μας, αναγνωρίζουμε τον δεδομένο αποπροσανατολισμό μας από την λυσσαλέα επέλαση της επιθυμητής από τους ψυχισμούς της ερημοποιήσεως συγχύσεως και αναζητούμε εκείνο το φως της Ιδέας το οποίο είναι ικανό να μας δίνει πνοή στην ασφυξία της μάζας, είναι ικανό να ροκανίζει την θηλιά των αυτοκτονικών τάσεων που η σύγχρονη κοινωνία διασπείρει και κυρίως είναι ικανό να μας δίνει ελπίδα. Ελπίδα επιτευγμάτων μέσω της ζωής, αλλά και όχι μόνο...
Αυτές οι γενικές σκιαγραφήσεις εξειδικεύονται σε δεκάδες μικρές καθημερινές αποφάσεις τις οποίες λαμβάνουμε και οι οποίες αποτελούν τον γνώμονα με τον οποίο πορευόμαστε, αλλά και την στρατηγική μας στο πεδίο μαχών στο οποίο βρισκόμαστε. Μία στρατηγική, η οποία δύναται να μας κρατά στο λεπτό νήμα μεταξύ της ευχής και της κατάρας, στο λεπτό νήμα μεταξύ δημιουργίας και καταστροφής. Αναζητούμε τις μικρές μας υπερβάσεις διότι ισχυροποιούμενη κάθε μία από την προηγούμενη μας τροφοδοτεί με την απαραίτητη πυγμή για ισχύ διαμέσου της ακόρεστης δίψας μας διά την ισοπέδωση μερών αυτού του δαιδαλώδους κατασκευάσματος και την εγκαθίδρυση μίας ιεραρχημένων ιδανικών τάξεως. Αγώνας ο οποίος , βάσει μίας παλαιότερης αναφοράς μας, ομοιάζει με την ψυχολογία ενός καταδικασμένου σε ισόβια δεσμά που όμως διατηρεί κάθε μέρα το σθένος, την σωματική και πνευματική υγεία του και την δυναμική του σε πλήρη εγρήγορση. Η ψυχοσύνθεση ενός ισοβίτη, λοιπόν, ο οποίος χλευάζει τα δεσμά και τους φύλακες, τα κάγκελα και τον σωφρονισμό στην ορθότητά τους, είναι η ψυχοσύνθεση του πολιτικού μας στρατιώτη. Μιας και οι μόνες Θερμοπύλες που παραμένουν, δεν είναι πια γεωγραφικές, μα είναι οι καρδιές όσων στέκουν απέναντι στην σήψη και την παρακμή των καιρών μας, απέναντι στους ανθέλληνες και εχθρούς της Ευρώπης. Από αυτές τις καρδιές θα ραγίσουν τα οπλισμένα σκυροδέματα και από αυτές τις ρωγμές θα ανασαίνει η Νίκη. Μιας ειρκτής φρικτής, μα σχολειό μεγάλο για την τέχνη της ζωής, αλλά και εκείνης του θανάτου.
Στη μνήμη του Κωνσταντίνου Κατσίφα.
